The American Revolution - OverSimplified (Part 1) (Mei 2024)
Bill Viola, voluit William Viola, (geboren 25 januari 1951, New York, New York, VS), Amerikaanse video-, digitale en geluidskunstenaar die een van de baanbrekende figuren was van een generatie kunstenaars in de jaren 70 die videokunst gebruikte en degelijke technologieën. Bekend om zijn kamergrote omgevingen (installaties) die kijkers omhullen met geluid en meerdere schermen met bewegende beelden bevatten, creëerde Viola subliem romantische beelden in de schildertraditie maar met radicaal nieuwe digitale media.
Quiz
Beroemde Amerikaanse gezichten: feit of fictie?
Clarence Darrow was een beroemde aanklager uit de 19e eeuw.
Van 1969 tot 1973 studeerde Viola aan de Syracuse University in New York (BFA, 1973), waar hij voor het eerst met video begon te werken. Begin jaren zeventig was hij videopreparator bij het Everson Museum of Art in Syracuse en werkte hij in die hoedanigheid met figuren als Nam June Paik en Peter Campus. Van 1974 tot 1976 was hij in Florence, waar hij werkte bij een onafhankelijke kunstvideo-productiefaciliteit, Art / Tapes / 22. De renaissancekunst waaraan hij tijdens zijn verblijf werd blootgesteld, werd een belangrijke bron van beeldmateriaal voor enkele van zijn latere videoproducties. Een andere belangrijke vroege invloed op zijn werk was de experimentele muzikant David Tudor. Viola ging in 1976 naar Japan en reisde daarna veel. Zijn studie van niet-westerse kunst en culturen, met name oosterse culturen, geeft veel informatie over zijn esthetische gevoeligheid, en veel van zijn werken reflecteren op de rol van kunst in gebed, meditatie en genezing.
Bij Viola's installaties gaat het vaak om een figuur die worstelt met de natuur - verdrinkt in een plas water, wordt overspoeld door vlammen, rouwt in slow motion of baart bijvoorbeeld. Deze vignetten worden omgevormd tot romantische spektakels - herkauwers over leven en dood, geest / lichaamsdialectiek, de aard van perceptie en het bereiken van transcendentie. Zijn werk is over de hele wereld te vinden, vaak op locaties buiten de museumcontext, zoals kerken en tempels. In 1995 vertegenwoordigde hij de Verenigde Staten op de 46ste Biënnale van Venetië. In 1997 presenteerde het Whitney Museum of American Art een grote overzichtstentoonstelling van Viola's werk. Hij werkte samen met zijn vrouw, uitvoerend producent Kira Perov; avant-garde regisseur Peter Sellars; en dirigent Esa-Pekka Salonen over een nieuwe productie van Richard Wagner's Tristan en Isolde, die in 2005 in première ging. In 2011 ontving Viola de Praemium Imperiale prijs van de Japan Art Association voor schilderkunst.
