Federalisme politicologie

Federalisme, wijze van politieke organisatie die afzonderlijke staten of andere polities verenigt binnen een overkoepelend politiek systeem, zodat elk zijn eigen integriteit kan behouden. Federale systemen doen dit door te eisen dat basisbeleid wordt gemaakt en geïmplementeerd door middel van onderhandeling in een of andere vorm, zodat alle leden kunnen delen in het nemen en uitvoeren van beslissingen. De politieke principes die federale systemen animeren, benadrukken het primaat van onderhandelen en onderhandelde coördinatie tussen verschillende machtscentra; ze benadrukken de deugden van verspreide machtscentra als middel om individuele en lokale vrijheden te beschermen.

democratie: unitaire en federale systemen

In de meeste oudere Europese en Engelstalige democratieën is de politieke autoriteit inherent aan de centrale regering, die constitutioneel is

De verschillende politieke systemen die zichzelf federaal noemen, verschillen op veel manieren. Bepaalde kenmerken en principes zijn echter gemeenschappelijk voor alle echt federale systemen.

Geschreven grondwet

Ten eerste moet de federale relatie worden gevestigd of bevestigd door middel van een eeuwig verbond van vakbond, meestal belichaamd in een geschreven grondwet waarin de voorwaarden worden uiteengezet waaronder macht wordt verdeeld of gedeeld; de grondwet kan alleen worden gewijzigd door buitengewone procedures. Deze grondwetten onderscheiden zich doordat ze niet alleen verdichtingen zijn tussen heersers en regeerders, maar waarbij ook de bevolking, de algemene regering en de staten die de federale unie vormen betrokken zijn. De deelnemende staten behouden bovendien vaak hun eigen grondwettelijke rechten.

Noncentralisatie

Ten tweede moet het politieke systeem zelf de grondwet weerspiegelen door de macht daadwerkelijk te verspreiden onder een aantal in wezen zelfvoorzienende centra. Een dergelijke vermogensverspreiding kan noncentralisatie worden genoemd. Noncentralisatie is een manier om in de praktijk te verzekeren dat de bevoegdheid om deel te nemen aan de uitoefening van politieke macht niet kan worden ontnomen aan de generaal of de deelstaatregeringen zonder gezamenlijke toestemming.

Areal machtsverdeling

Een derde element van elk federaal systeem is wat wordt genoemd in de territoriale democratie van de Verenigde Staten. Dit heeft twee gezichten: het gebruik van areale divisies om te zorgen voor neutraliteit en gelijkheid bij de vertegenwoordiging van de verschillende groepen en belangen in het staatsbestel, en het gebruik van dergelijke divisies om lokale autonomie en vertegenwoordiging te verzekeren voor diverse groepen binnen hetzelfde maatschappelijk middenveld. Territoriale neutraliteit is zeer nuttig gebleken in samenlevingen die veranderen, waardoor nieuwe belangen kunnen worden vertegenwoordigd in verhouding tot hun kracht, simpelweg door hun aanhangers in relatief gelijke territoriale eenheden te laten stemmen. Tegelijkertijd heeft de huisvesting van zeer diverse groepen waarvan de verschillen eerder fundamenteel dan van voorbijgaande aard zijn door hun eigen territoriale machtsbasis te geven, het vermogen van federale systemen om te fungeren als voertuigen van politieke integratie te vergroten, terwijl de democratische regering behouden blijft. Een voorbeeld van dit systeem is te zien in Canada, met een bevolking van Franse afkomst, gecentreerd in de provincie Quebec.

Elementen die de unie behouden

Moderne federale systemen bieden over het algemeen directe communicatielijnen tussen de burgerij en alle regeringen die hen dienen. Het volk kan en zal gewoonlijk vertegenwoordigers van alle regeringen kiezen, en zij kunnen en zullen gewoonlijk programma's uitvoeren die rechtstreeks ten dienste staan ​​van de individuele burger.

Het bestaan ​​van deze directe communicatielijnen is een van de kenmerken die federaties onderscheiden van competities of confederaties. Het is meestal gebaseerd op een gevoel van gemeenschappelijke nationaliteit dat de samenstellende polities en mensen met elkaar verbindt. In sommige landen is dit gevoel van nationaliteit geërfd, zoals in Duitsland, terwijl het in de Verenigde Staten, Argentinië en Australië op zijn minst gedeeltelijk moest worden uitgevonden. Canada en Zwitserland hebben deze betekenis moeten ontwikkelen om sterk uiteenlopende nationaliteitsgroepen bij elkaar te houden.

Geografische noodzaak heeft een rol gespeeld bij het bevorderen van het behoud van vakbonden binnen federale systemen. De Mississippi-vallei in de Verenigde Staten, de Alpen in Zwitserland, het eilandkarakter van het Australische continent en de bergen en oerwouden rond Brazilië zijn allemaal invloeden geweest die de eenheid bevorderden; dat geldt ook voor de druk op de Canadese unie die voortvloeit uit de situatie van dat land op de grens van de Verenigde Staten en de druk op de Duitse staten die wordt opgewekt door hun buurlanden in het oosten en westen. In dit verband heeft de noodzaak van een gemeenschappelijke verdediging tegen gemeenschappelijke vijanden in de eerste plaats de federale unie gestimuleerd en gehandhaafd om deze te handhaven.

Elementen die niet-centralisatie behouden

De samenstellende polities in een federaal systeem moeten redelijk gelijk zijn in bevolking en rijkdom of anders geografisch of numeriek in evenwicht zijn in hun ongelijkheden. In de Verenigde Staten heeft elke geografische sectie zowel grote als kleine staten omvat. In Canada hebben de etnische verschillen tussen de twee grootste en rijkste provincies verhinderd dat ze zich combineerden met de andere. Het Zwitserse federalisme wordt ondersteund door het bestaan ​​van groepen van kantons van verschillende grootte en religieus-linguïstische achtergronden. Soortgelijke distributies bestaan ​​in elk ander succesvol federaal systeem.

Een belangrijke reden voor het falen van federale systemen was vaak een gebrek aan evenwicht tussen de deelnemende polities. In het Duitse federale rijk van de late 19e eeuw was Pruisen zo dominant dat de andere staten weinig gelegenheid hadden om nationaal leiderschap te bieden of zelfs een redelijk sterk alternatief voor het beleid van de koning en de regering. Tijdens het Sovjettijdperk (1917–90 / 91) beperkte het bestaan ​​van de Russische Sovjet Federatieve Socialistische Republiek - die driekwart van het gebied bezet en driekwart van de bevolking omvatte - de mogelijkheid van authentieke federale relaties in dat land ernstig, zelfs als het communistische systeem dat niet had gedaan.

Succesvolle federale systemen worden ook gekenmerkt door de duurzaamheid van hun binnengrenzen. Er kunnen grensveranderingen optreden, maar dergelijke wijzigingen worden alleen aangebracht met toestemming van de betrokken polities en worden vermeden, behalve in extreme situaties.

In enkele zeer belangrijke gevallen wordt niet-centralisatie ondersteund door het constitutioneel gegarandeerde bestaan ​​van verschillende rechtsstelsels in de samenstellende polities. In de Verenigde Staten vloeit het rechtssysteem van elke staat rechtstreeks en tot op zekere hoogte uniek voort uit de Engelse (en in één geval de Franse) wet, terwijl de federale wet slechts een interstitiële positie inneemt die de systemen van de 50 staten samenbindt. De resulterende mix van wetten houdt de rechtsbedeling nagenoeg niet-gecentraliseerd, zelfs voor federale rechtbanken. In Canada heeft het bestaan ​​van gemeenrechtelijke en civielrechtelijke systemen zij aan zij bijgedragen tot de Frans-Canadese culturele overleving. Federale systemen voorzien vaker in de wijziging van nationale wettelijke codes door de subnationale overheden om in speciale lokale behoeften te voorzien, zoals in Zwitserland.

Er is vaak op gewezen dat in een echt federaal systeem de samenstellende polities aanzienlijke invloed moeten hebben op het formele of informele proces van grondwetswijziging. Aangezien grondwetswijzigingen vaak worden doorgevoerd zonder formele grondwetswijziging, moet de positie van de deelnemende polities zodanig zijn dat serieuze veranderingen in de politieke orde alleen kunnen worden aangebracht door de beslissing van verspreide meerderheden die een weerspiegeling zijn van de areal powers of powers. Federale theoretici hebben betoogd dat dit zowel voor de populaire regering als voor het federalisme belangrijk is.

De niet-centralisatie wordt ook versterkt door de deelstaten een gegarandeerde vertegenwoordiging in de nationale wetgever te geven en vaak door hen een gegarandeerde rol in het nationale politieke proces te geven. Dit laatste is gegarandeerd in de geschreven grondwetten van de Verenigde Staten en Zwitserland. In andere systemen, zoals die van Canada en Latijns-Amerika, hebben de deelnemende polities bepaalde deelnemingsbevoegdheden verworven en deze zijn onderdeel geworden van de ongeschreven grondwet.

Misschien wel het belangrijkste enige element in het handhaven van federale niet-centralisatie is het bestaan ​​van een niet-gecentraliseerd partijsysteem. Niet-gecentraliseerde partijen ontwikkelen zich aanvankelijk uit de constitutionele arrangementen van het federale pact, maar als ze eenmaal zijn ontstaan, hebben ze de neiging zichzelf te bestendigen en fungeren ze op zichzelf als decentraliserende krachten. De Verenigde Staten en Canada geven voorbeelden van de vormen die een niet-gecentraliseerd partijsysteem kan aannemen. In het tweepartijenstelsel van de Verenigde Staten zijn de partijen eigenlijk coalities van de staatspartijen (die op hun beurt kunnen worden gedomineerd door specifieke lokale partijorganisaties) en functioneren ze in het algemeen alleen als nationale eenheden voor de vierjaarlijkse presidentsverkiezingen of voor organisatiedoeleinden het nationale congres.

In Canada daarentegen betekent de parlementaire regeringsvorm, met haar eisen van partijverantwoordelijkheid, dat op het nationale vlak aanzienlijk meer partijcohesie moet worden gehandhaafd alleen maar om macht te krijgen en te behouden. De partijen zijn versnipperd langs regionale of provinciale lijnen. De partij die de nationale verkiezingen behaalt, is waarschijnlijk degene die haar provinciale kiesbases tijdelijk tot nationale proporties kan uitbreiden.

Federale naties met minder ontwikkelde partijsystemen krijgen vaak een aantal van dezelfde decentraliserende effecten door middel van wat men caudillismo noemt - waarin macht wordt verspreid onder sterke lokale leiders die actief zijn in de samenstellende polities. Caudillistische niet-centralisatie heeft blijkbaar ook bestaan ​​in Nigeria en Maleisië.

Elementen die het federale principe handhaven

Verschillende apparaten in federale systemen dienen om het federale principe zelf te handhaven. Twee hiervan zijn van bijzonder belang.

De handhaving van het federalisme vereist dat de centrale overheid en de deelnemende polities elk in wezen volledige eigen bestuursorganen hebben, met het recht om die instellingen eenzijdig te wijzigen binnen de grenzen die door het pact zijn vastgesteld. Er zijn zowel afzonderlijke wetgevende als afzonderlijke administratieve instellingen nodig.

Het contractueel delen van publieke verantwoordelijkheden door alle regeringen in het systeem lijkt een fundamenteel kenmerk van federalisme te zijn. Delen, breed opgevat, omvat gemeenschappelijke betrokkenheid bij beleidsvorming, financiering en administratie. Delen kan formeel of informeel zijn; in federale systemen is het meestal contractueel. Het contract wordt gebruikt als een juridisch instrument om overheden in staat te stellen gezamenlijk actie te ondernemen terwijl ze onafhankelijke entiteiten blijven. Zelfs als er geen formele regeling is, heeft de geest van het federalisme de neiging om een ​​gevoel van contractuele verplichting te creëren.

Federale systemen of systemen die sterk worden beïnvloed door federale principes, behoorden tot de meest stabiele en langdurige staatsbesturen. Maar de succesvolle werking van federale systemen vereist een bepaald soort politieke omgeving, een die bevorderlijk is voor de populaire regering en de vereiste tradities heeft van politieke samenwerking en zelfbeheersing. Daarnaast werken federale systemen het best in samenlevingen met voldoende homogeniteit van fundamentele belangen om de lokale overheid veel speelruimte te geven en afhankelijkheid van vrijwillige samenwerking mogelijk te maken. Het gebruik van geweld om de binnenlandse orde te handhaven is zelfs nog meer schadelijk voor het succesvol handhaven van federale regeringspatronen dan voor andere vormen van populaire regering. Federale systemen zijn het meest succesvol in samenlevingen die over de menselijke hulpbronnen beschikken om veel openbare ambten bekwaam te vervullen en over de materiële middelen om een ​​maatstaf voor economisch afval te betalen als onderdeel van de prijs van vrijheid.