Henri II de Lorraine, 5 e hertog van Guise, (geboren op 4 april 1614, Blois, Frankrijk - stierf op 2 juni 1664), hertog van Guise wiens meerdere pogingen om de macht van de familie nieuw leven in te blazen, mislukten.
Henri was al geslaagd voor het aartsbisdom van Rheims, een familie-uitkering, toen de dood van zijn oudere broer Charles, de 4e hertog, hem hoofd van de familie maakte en in 1640 de 5e hertog. Hij ging in tegen het absolutisme van de tijd en sloot zich aan bij de graaf van Soissons. Veroordeeld tot het verlies van zijn hoofd, vluchtte hij naar Brussel en nam het bevel over de Oostenrijkse troepen tegen Frankrijk - nobele verraders naar hun land waren toen niet ongebruikelijk. In 1643 keerde hij echter na Richelieu's dood terug naar Frankrijk; maar toen hij door de Napolitanen als hun chef werd gekozen, ten tijde van Masaniello's opstand, en verblind door deze opening voor zijn ambitie, begaf hij zich naar Napels. Daar was zijn mislukking compleet; hij werd verslagen en naar Madrid vervoerd. Daar bevrijd door de tussenkomst van de Grote Condé, probeerde hij opnieuw Napels en faalde opnieuw. Hierna bracht hij de rest van zijn leven door aan het Franse hof en stierf in 1664 zonder enig probleem achter te laten.
De zussen van Henri zijn nooit getrouwd en van al zijn broers heeft er maar één een zoon achtergelaten, Louis-Joseph de Lorraine (1650–71), die de 6e hertog van Guise werd. Louis-Joseph stierf aan pokken in 1671 en liet een zoontje, Francis-Joseph (1670–75), 7de hertog, een ziekelijke baby achter, met wie vier jaar later de directe lijn van het huis van Guise afliep.
