Infotainment televisieprogramma

Infotainment, televisieprogrammering die informatie (als nieuws) presenteert op een manier die bedoeld is om vermakelijk te zijn. Infotainment is tot stand gekomen door het vervagen van de grens tussen informatie en entertainment in nieuws- en actualiteitsprogrammering, of het nu gaat om de selectie van nieuwsverhalen (bijvoorbeeld meer nadruk op roddel over beroemdheden, misdaadverhalen en stukken voor menselijke interesse) of in hun presentatie (stilistisch, door flitsende graphics, snelle bewerking, muziek en geluidseffecten, maar ook qua toon en aanpak, door het gebruik van sensationalisme of satire).

De mediaomgeving in de Verenigde Staten en de rest van de wereld onderging dramatische veranderingen vanaf eind jaren zeventig en begin jaren tachtig. Niet alleen veranderden technologische innovaties de manier waarop mensen verschillende media consumeren, maar ook de structuur van de industrie veranderde. De groeiende conglomeraties van mediabedrijven en de toename van kabelkanalen leidden tot een dramatische toename, niet alleen van de hoeveelheid beschikbare informatie, maar ook van concurrentie voor het publiek. Naarmate het internet het dagelijks leven steeds meer doordrong, daalde het lezerspubliek aanzienlijk, evenals het aantal kijkers van de grote nieuwsprogramma's van het omroepnetwerk. Toen het publiek zich tot internetgebaseerde nieuwsbronnen wendde, zochten mediabedrijven naar manieren om hun publieksaandeel te behouden, zo niet uit te breiden, terwijl de advertentie-inkomsten toenamen. Nieuwsafdelingen van mediabedrijven, die door het management werden behandeld als geïsoleerd van marktdruk, begonnen aanvullende inkomstenbronnen te overwegen. Deze economische uitdagingen hielpen het onderscheid tussen nieuws en entertainment te vervagen, aangezien nieuwsproducenten steeds meer vertrouwden op entertainmentwaarde om nieuwsverhalen te 'verkopen'.

Historisch gezien handhaafden nieuwsorganisaties een onderscheid tussen 'hard' nieuws en amusement, of 'zacht' nieuws, programmeren. In de jaren tachtig begonnen communicatietheoretici de term infotainment (een samensmelting van informatie en amusement) te gebruiken als synoniem voor zacht nieuws. Hard nieuws werd over het algemeen gedefinieerd als het doorbreken van ontwikkelingen waarbij grote leiders of problemen betrokken waren, het overheidsbeleid of verstoringen van het dagelijks leven zoals natuurrampen of calamiteiten. Zacht nieuws was zowel institutioneel als persoonlijker en directer van aard, met de nadruk op thema's van menselijk belang. Vaak was infotainment gewoon de combinatie van marktwerking en journalistieke praktijken, aangezien zowel lokale als nationale nieuwsuitzendingen hun publiek probeerden vast te houden in een snel veranderend medialandschap.

Infotainment omvatte onder meer televisieshows overdag zoals The Oprah Winfrey Show (later Oprah; 1986–2011), nieuwsprogramma's over entertainment zoals Entertainment Tonight en Access Hollywood, en spraakmakende forums zoals Hannity en Colmes (1996-2009; met Sean) Hannity), The O'Reilly Factor (met Bill O'Reilly) en The Rachel Maddow Show, wiens hosts en hostnetwerken (met name Fox News Channel en MSNBC) sterke politieke vooroordelen verloochenen. Dit soort programma's brengt informatie over politieke en openbare aangelegenheden over via humor, discussiepanels en speelverhalen en probeert dit op een onderhoudende, opvallende manier te doen. Dat geldt ook voor nieuwsmagazines zoals de Dateline van National Broadcasting Co., Inc., de 60 Minutes van de CBS Corporation en de 20/20 van de American Broadcasting Company.

• 

• 

Een van de meest populaire infotainmentprogramma's van de eerste twee decennia van de 21e eeuw was The Daily Show, een zogenaamde nepnieuwsshow waarin de media, de politiek en de popcultuur werden gehekeld. The Daily Show werd voor het eerst uitgezonden in 1996 op het Comedy Central-netwerk, maar het werd pas een culturele kracht toen Jon Stewart in 1999 de gastheer werd. Tijdens de Amerikaanse presidentiële campagne van 2000 werd de satirische en uitgebreide "Indecision 2000" -verslaggeving - met The Daily Toon correspondenten die verslag deden van de caucussen en nationale congressen - werden zo populair dat het op de verkiezingsnacht evenveel bezoekers telde als sommige traditionele nieuwsprogramma's. Inderdaad, veel prominente politici, journalisten en experts begonnen op de show te verschijnen om actuele zaken (en grappen uit te wisselen) met Stewart te bespreken. Het programma lanceerde ook de carrières van veel van zijn correspondenten, waaronder Stephen Colbert, die de gedaante aannam van een conservatieve expert in The Colbert Report, dat het format van de pratende mening parodieerde. In Canada hekelde het Rick Mercer Report, gehost door Rick Mercer, de Canadese politiek en cultuur op dagelijkse showachtige wijze.

Sommige media-critici stellen dat media door op deze manier inhoud aan te bieden, het publiek in de steek laten als een bron van betrouwbare informatie die nodig is voor het democratische proces. Anderen suggereren dat zacht nieuws en infotainment misschien wel goed zijn voor de consument omdat het kijkers aantrekt die normaal gesproken niet geïnteresseerd zijn in politieke programmering. Door informatie over buitenlands beleid en politiek te "meeliften" naar op amusement gerichte programma's, kunnen deze normaal onoplettende soft news-consumenten daadwerkelijk informatie verkrijgen.