Eilandhoppen in Griekenland: de Ionische eilanden in 7 dagen (Mei 2024)
Ionische eilanden, modern Grieks Iónia Nisiá, eilandengroep voor de westkust van Griekenland, die zich zuidwaarts uitstrekt van de Albanese kust tot de zuidpunt van de Peloponnesos (modern Grieks: Pelopónnisos) en vaak Heptanesos ("zeven eilanden") wordt genoemd. De eilanden zijn Corfu (Kérkyra), Cephallenia (Kefaloniá), Zacynthus (Zákynthos), Leucas (Lefkáda), Ithaca (Itháki), Cythera (Kýthira) en Paxos (Paxoí), met hun kleine afhankelijkheden. Samen vormen ze een periféreia (regio) van Griekenland. Hun gecombineerde landoppervlak is 891 vierkante mijl (2.307 vierkante km).
Quiz
Paspoort naar Europa
Welke stad staat bekend als het Venetië van het noorden?
Met goede regenval en veel landbouwgrond produceren de Ionische eilanden hout, fruit en vlas en houden ze varkens, schapen en geiten groot. Hun export omvat krenten, wijn, katoen, zout, olijven en vis, en de eilanden zijn grotendeels zelfvoorzienend in granen. Hun havens zijn superieur aan die van de westkust van Griekenland en handiger gelegen voor internationale scheepvaart. De eilanden zijn onderworpen aan zware aardbevingen, die in 1953 aanzienlijke schade hebben aangericht aan steden en voorzieningen in Cephallenia, Zante en Ithaca.
Vanwege hun strategische maritieme ligging tussen het Griekse en Italiaanse vasteland heeft de interventie van buitenaf de eilanden en hun bevolking sinds de klassieke tijd getroffen. Leo IV de Wijze (ca. 890 CE) vormde de meeste of alle eilanden tot een provincie van het Byzantijnse rijk als het thema van Cephallenia. De Normandische avonturier Robert Guiscard veroverde Corfu (1081) en Cephallenia, maar zijn dood (1085) belette de oprichting van een dynastie. Toen het Latijnse rijk (1204–61) in Constantinopel werd gesticht, ontvingen de Venetianen Corfu; maar in 1214 annexeerde het Griekse despotaat van Epirus de eerste Venetiaanse kolonie, en er volgde een lange periode van heerschappij over Epirote, Sicilian en Napolitaans-Angevin tot 1386, toen Corfu zich vrijwillig overgaf aan de Venetiaanse republiek. In 1479 veroverden de Turken de eilanden Cephallenia, Zacynthus, Leucas en Ithaca,ze bij hun rijk te voegen. De Venetianen namen al snel een tegenaanval en heroverden ze in de 15e en 16e eeuw.
The Venetians won the adherence of the principal local families on the islands by the bestowal of titles and appointments. The Roman Catholic church was established there, and the Italians and Greeks intermarried. Greek ceased to be spoken except by the peasantry, who remained faithful to the Greek Orthodox communion. On the fall of the Venetian republic in 1797, the islands were awarded to France, whose rule was quickly ended by a Russo-Turkish force (1798–99). Reclaimed by France in 1807 and made an integral part of the French empire under Napoleon, the islands were placed by the Treaty of Paris (1815) under the exclusive protection of Great Britain.
An Ionian senate and legislative assembly began to function in 1818, but real authority was vested in a British high commissioner. Schools of higher learning and a judiciary were set up, but the inhabitants resented the restrictions imposed by the firm British rule. After 1848 periodic insurrections by the peasantry, notably in Cephallenia, had to be put down with force, and the Ionian parliament voted for immediate union with the new Greek kingdom. In 1864 Britain ceded the islands to Greece as a gesture marking the accession of a new Greek king, George I (the former Prince William George of Glücksburg), son of Christian IX of Denmark. Following their annexation, the prosperity of the islands decreased, partly because of the loss of the special tax and trading privileges granted under the protectorate. The islands were occupied by Italy and, later, Germany during World War II. They were liberated with the rest of Greece in 1944. Pop. (2001) 209,608; (2011) 207,855.
