Monophysite christendom

Monophysite, in het christendom, iemand die geloofde dat de aard van Jezus Christus totaal goddelijk blijft en niet menselijk, ook al heeft hij een aards en menselijk lichaam aangenomen met zijn cyclus van geboorte, leven en dood. Het monofysitisme beweerde dat de persoon van Jezus Christus slechts één, goddelijke natuur heeft in plaats van de twee naturen, goddelijk en menselijk, die in 451 op het concilie van Chalcedon waren opgericht.

Bij de ontwikkeling van de christologische leer van de persoon van Christus in de 4e, 5e en 6e eeuw ontstonden verschillende uiteenlopende tradities. Chalcedon nam een ​​decreet aan waarin werd verklaard dat Christus 'in twee naturen zou worden erkend, zonder gemengd, getransmuteerd, verdeeld of gescheiden te worden'. Deze formulering was gedeeltelijk gericht tegen de Nestoriaanse doctrine - dat de twee naturen in Christus gescheiden waren gebleven en dat ze in feite twee personen waren - en gedeeltelijk tegen de theologisch ongekunstelde positie van de monnik Eutyches, die in 448 was veroordeeld wegens onderwijs dat Christus na de menswording slechts één natuur had en dat daarom de mensheid van de geïncarneerde Christus niet van dezelfde substantie was als die van andere mensen. Politieke en kerkelijke rivaliteit en theologie speelden een rol bij de beslissing van Chalcedon om de patriarch van Alexandrië, Dioscorus, af te zetten en te excommuniceren (overleden 454). Kerken die Dioscorus bleven steunen en erop stonden dat zijn leer in overeenstemming was met de orthodoxe doctrine van St. Cyril van Alexandrië, werden monofysie genoemd.

Het label was ook aan verschillende theologen en groepen gehecht, hoewel sommigen die monofysietoestand werden genoemd, met name Severus van Antiochië (overleden in 538), de terminologie van Chalcedon verwierpen als tegenstrijdig met zichzelf. De meeste moderne geleerden zijn het erover eens dat zowel Severus als Dioscorus waarschijnlijk meer verschilden van wat werd gedefinieerd als orthodoxie in hun nadruk op de intimiteit van de eenheid tussen God en de mensheid in Christus dan in enige ontkenning dat de mensheid van Christus en die van de mensheid substantieel zijn.

De kerken die tot het midden van de 20e eeuw traditioneel waren geclassificeerd als monofysie, die van de zogenaamde oosters-orthodoxe gemeenschap, hebben het label altijd betwist, en gaven de voorkeur aan de term miaphysite (van de Griekse mia, "single" en physis, " natuur ”) om hun gedeelde visie te identificeren dat zowel goddelijkheid als menselijkheid even aanwezig zijn binnen een enkele natuur in de persoon van Christus en hun tradities te beschrijven als" niet-Chalcedonisch ". Deze oosters-orthodoxe kerken - de Armeens-Apostolische Kerk, de Koptisch-Orthodoxe Kerk van Alexandrië, de Ethiopisch-Orthodoxe Tewahedokerk, het Syrisch-Orthodoxe Partriachaat van Antiochië en het hele Oosten, de Malankara Syrisch-Orthodoxe Kerk en de Eritrese Orthodoxe Tewahedo-Kerk - zijn sindsdien opgelost bijna al hun christologische geschillen met de rooms-katholieke kerk, de belangrijkste protestantse kerken en de oosterse orthodoxie en zijn door deze tradities algemeen aanvaard als in wezen orthodox in hun leer van de persoon van Jezus Christus.