Proconsul oude Romeinse functionaris

Proconsul, Latin Pro Consule of Proconsul, in de oude Romeinse Republiek, een consul wiens bevoegdheden voor een bepaalde periode na zijn gewone ambtsperiode van één jaar waren verlengd. Vanaf het midden van de 4e eeuw voor Christus erkenden de Romeinen de noodzaak, tijdens langdurige oorlogen, om de termijnen van bepaalde magistraten te verlengen; een dergelijke verlenging werd prorogatio genoemd. Aanvankelijk werd de prorogatie door het volk gestemd, maar al snel nam de Senaat deze macht over. Naarmate Rome meer overzeese gebieden verwierf, kwam prorogatie steeds vaker voor: provinciale gouverneurs waren bijna altijd prorogued magistraten of proconsuls. In het midden van de republiek werden in 77, 66 en 65 v.Chr. Soms proconsulaire bevoegdheden aan particuliere burgers verleend, bijvoorbeeld aan Pompey. Onder het rijk (na 27 v.Chr.) Werden gouverneurs van senatoriale provincies proconsuls genoemd. In de moderne tijd is de titel informeel gebruikt door bepaalde machtige koloniale functionarissen (bijvoorbeeld de consul-generaal van het door de Britten bezette Egypte).