Web 2.0 internet

Web 2.0, term bedacht om het post-dotcom-bubbel World Wide Web te onderscheiden met de nadruk op sociale netwerken, door gebruikers gegenereerde inhoud en cloudcomputing van het voorgaande. De appellatie 2.0 wordt gebruikt in analogie met gangbare naamgevingsconventies voor computersoftware om een ​​nieuwe, verbeterde versie aan te geven. De term heeft zijn oorsprong in de naam die is gegeven aan een reeks webconferenties, die voor het eerst werd georganiseerd door uitgever Tim O'Reilly in 2004. De populariteit van de term nam af in de jaren 2010 toen de kenmerken van Web 2.0 alomtegenwoordig werden en hun nieuwigheid verloren.

convergentie van de media: sociale media

2000s, met de opkomst van Web 2.0- sites die erop gericht waren om gebruikersgericht, gedecentraliseerd en in de loop van de tijd als gebruikers te kunnen veranderen

Tijdens de eerste conferentie in 2004 werd de term gedefinieerd door 'het web als platform'. Dit werd het jaar daarop echter aangevuld met een nog meer vage uitdrukking waarin het idee van democratie en gebruikersgestuurde inhoud was verwerkt, vooral zoals gemedieerd door het internet. In het bijzonder hadden veel van de meest uitgesproken voorstanders van het Web 2.0-concept een bijna messiaanse kijk op het benutten van sociale netwerken voor zakelijke doelen.

Een van de meest invloedrijke concepten van democratisering was te danken aan Chris Anderson, hoofdredacteur van Wired. In "The Long Tail", een artikel uit de Wired van oktober 2004, legde Anderson de nieuwe economie van marketing uit aan de periferie in plaats van aan de mediaan. In het verleden vereisten levensvatbare bedrijfsmodellen marketing voor een zo groot mogelijke demografie. Toen er bijvoorbeeld weinig televisienetwerken waren, kon niemand het zich veroorloven om programma's te draaien die een beperkt publiek aanspraken, wat leidde tot de karakteristieke fenomenen van programmeren gericht op de laagste gemene deler. Met de toename van satelliet- en kabelnetwerken begon massamarketing echter te versplinteren in zeer verfijnde deelmarkten die beter inspelen op individuele smaken.

Evenzo ontdekten internetboekwinkels zoals Amazon, waar traditionele fysieke boekhandels het zich konden veroorloven om slechts een beperkt aantal titels op te slaan en weer te geven, dat de totale verkoop van nichetitels die van de bestsellers op de massamarkt overtreft. De enorme hoeveelheid nicheboeken maakt de grotere verkoop van een paar populaire titels goed - dat wil zeggen, in de nieuwe digitale omgeving van e-commerce, waar de ruimte op de toonbank niet langer beperkt is.

Amazon.com was ook een leider in het adopteren van door gebruikers gemaakte inhoud. Een van de aanspraken op winkelen op de site van Amazon was het opnemen van amateurboekrecensies, waarbij gebruikers persoonlijke perspectieven konden verlaten en met andere recensenten konden communiceren. Een nog succesvoller zakelijk voorbeeld van door gebruikers gemaakte inhoud kwam van elektronische spellen. Veel bedrijven ontdekten dat gewone gamers, door eenvoudige programmeertools bij hun games op te nemen, aanpassingen of mods en nieuwe scenario's konden creëren die evenveel of meer interesse wekken als het originele spel en daardoor de levenslange verkoop verlengen. Deze strategie bleek bijzonder effectief in combinatie met websites die games en forums van spelers hosten voor het uitwisselen van ideeën en bestanden.

Een exacte definitie van Web 2.0 bleek tamelijk ongrijpbaar, deels omdat het concept verschillende doelen en verwachtingen voor de toekomst van internet en van elektronisch publiceren in het algemeen omvatte. Een vooraanstaande criticus van het Web 2.0-concept was webuitvinder Tim Berners-Lee, die daar op wees

Web 1.0 draaide om het verbinden van mensen. Het was een interactieve ruimte en ik denk dat Web 2.0 natuurlijk een stuk jargon is, niemand weet zelfs wat het betekent. Als Web 2.0 voor jou blogs en wiki's is, dan zijn dat mensen voor mensen. Maar dat was wat het internet altijd al had moeten zijn.

Dat wil zeggen dat sociale netwerken altijd centraal stonden op het web, want volgens Berners-Lee,

Web 2.0

betekent gebruik maken van de standaarden die zijn opgesteld door al deze mensen die werken aan Web 1.0. Dus Web 2.0

betekent het verplaatsen van een deel van de denkende client-kant, zodat het directer wordt, maar het idee van het web als interactie tussen mensen is echt wat het web is. Dat was waarvoor het bedoeld was als een samenwerkingsruimte waar mensen met elkaar kunnen communiceren.

Daarentegen pleitte Berners-Lee voor de ontwikkeling van het Semantic Web, dat door sommige visionairen onderdeel wordt genoemd van Web 3.0.