Angststoornis mentale stoornis

Angststoornis, een van de vele stoornissen die worden gekenmerkt door een gevoel van angst, angst of vrees dat zonder duidelijke of passende oorzaak ontstaat. Angst is normaal gesproken een adaptief mechanisme dat een potentieel schadelijke interne of externe verandering signaleert en daardoor individuen in staat stelt schade te voorkomen of stress het hoofd te bieden. Wanneer angst optreedt voor schijnbaar geen reden of op een overdreven manier als reactie op relatief onschadelijke prikkels en het leven van een persoon verstoort, kan een angststoornis worden gediagnosticeerd.

psychische stoornis: angststoornissen

Angst is gedefinieerd als een gevoel van angst, angst of vrees dat ontstaat zonder een duidelijke of passende rechtvaardiging. Het dus

Angststoornissen zijn enkele van de meest voorkomende psychiatrische stoornissen ter wereld. Ondanks effectieve behandelingen worden veel getroffen individuen echter niet adequaat gediagnosticeerd of behandeld. Angststoornissen zijn vaak chronische en invaliderende aandoeningen die gepaard gaan met enorme emotionele en monetaire kosten.

Vaak voorkomende angststoornissen

Gegeneraliseerde angststoornis

Mensen met een gegeneraliseerde angststoornis hebben aanhoudende zorgen en angstsymptomen gedurende ten minste zes maanden. De aandoening treft meer vrouwen dan mannen, met een gemiddelde leeftijd van ongeveer 30 jaar. Het heeft de neiging een chronisch beloop te hebben. Gegeneraliseerde angststoornis gaat vaak gepaard met andere aandoeningen, zoals depressie, paniekstoornis, sociale angststoornis en middelenmisbruik. Bepaalde indices van invaliditeit bij gegeneraliseerde angststoornis, met name rolstoornis, zijn in ernst vergelijkbaar met die van depressieve stoornis. De gelijktijdige aanwezigheid van depressie of andere aandoeningen bij gegeneraliseerde angststoornis verhoogt niet alleen de last van de persoon met een handicap, maar ook de economische kosten (als gevolg van verzuim, toegenomen gebruik van de gezondheidszorg en ziekenhuisopnames) die verband houden met de stoornis.

Obsessief-compulsieve stoornis

Obsessief-compulsieve stoornis (OCS) wordt gekenmerkt door de aanwezigheid van repetitieve, zeer opdringerige, angstaanjagende gedachten, impulsen of beelden die bekend staan ​​als obsessies. In ongeveer 80 procent van de gevallen leiden obsessies tot mentale en motorische dwanghandelingen (herhaalde geritualiseerde gedachten of handelingen) om de angst te verminderen. Mensen met OCS kunnen elke dag enkele uren doorbrengen met dwanghandelingen, met uitsluiting van normale levensactiviteiten. OCD manifesteert zich meestal bij kinderen of jongvolwassenen, heeft de neiging een chronische cursus waxen en afnemen te volgen en wordt in veel levensgebieden geassocieerd met een ernstige handicap. Veel ocs-patiënten melden een laag zelfbeeld, hebben de neiging om zeer laat hulp te zoeken en hebben tijdens hun leven een hoge mate van ernstige depressie. Mensen met ernstige OCS kunnen ernstige beperkingen hebben in het sociaal functioneren en kunnen financieel afhankelijk zijn van anderen.

Paniekstoornis

Paniekstoornis wordt gekenmerkt door plotselinge, soms spontane aanvallen van angstaanjagende angst, vergezeld van symptomen zoals de ervaring van terreur, hartkloppingen en zweten. Angst voor de aanvallen zelf genereert een vermijdingspatroon dat het leven van de persoon ernstig kan beperken. Wees tijdens aanvallen bang dat de symptomen een hartaanval, beroerte of ander medisch probleem kunnen signaleren, wat leidt tot herhaalde bezoeken aan de spoedeisende hulp en dure work-ups. Mensen met een paniekstoornis gebruiken vaker medische zorg dan mensen zonder de aandoening. De mate waarin patiënten met een paniekstoornis zijn aangetast, kan worden beïnvloed door verschillende factoren, zoals leeftijd, opleiding, diagnose van paniekstoornis of de aanwezigheid van een andere psychiatrische aandoening (met name ernstige depressie).

Post-traumatische stress-stoornis

Personen die levensbedreigend trauma ervaren (bijv. Seksueel misbruik, gevechten, natuurrampen) kunnen worden beïnvloed door terugkerende opdringerige gedachten en dromen over de traumatische gebeurtenis, abnormaal verhoogde alertheid en angst, en emotionele verdoving en het vermijden van situaties die hen eraan herinneren van hun trauma. Deze symptomen zijn kenmerkend voor posttraumatische stressstoornis (PTSS), een veel voorkomende aandoening die de neiging heeft een chronisch beloop te hebben. Het wordt vaak geassocieerd met andere angststoornissen, depressie en middelenmisbruik. Patiënten kunnen geïrriteerd en boos zijn, wat kan leiden tot problemen in interpersoonlijke relaties.

Veteranen met oorlogsgerelateerde PTSS hebben een hoog percentage gezondheidsklachten, medische aandoeningen en gebruik in de gezondheidszorg. Soortgelijke stoornissen van subjectieve nood, slechte fysieke en emotionele gezondheid en verminderde sociale en rolfunctie worden ervaren door niet-veterinaire PTSS-patiënten (bijv. Slachtoffers van verkrachting). PTSS komt vaak voor bij chronische pijn en andere medische aandoeningen (zoals hiv) en wordt geassocieerd met versterkte pijn, grotere invaliditeit en slechtere medische resultaten. PTSS wordt geassocieerd met een verhoogd zelfmoordcijfer.

Sociale angststoornis en specifieke fobieën

Sociale angststoornis ontwikkelt zich meestal in de adolescentie, komt vaker voor bij vrouwen en heeft meestal een chronisch beloop. Symptomen kunnen zijn: angst voor vreemden, angst voor vernedering of om door anderen beoordeeld te worden, en het vermijden van sociale situaties waarbij de aandacht op het individu gericht is. Wanneer deze persoon met deze situaties wordt geconfronteerd, kan hij blozen, diarree, verhoogde hartslag, misselijkheid, zweten of trillen ervaren. Sociale angststoornis gaat vaak gepaard met depressie en een verhoogd risico op alcoholmisbruik. Patiënten met symptomen van een sociale angststoornis die onder de drempel liggen, kunnen een aanzienlijke handicap hebben, waardoor de gelijktijdige depressie mogelijk toeneemt.

Specifieke fobieën hebben betrekking op irrationele angst die is gericht op een bepaalde entiteit (bijv. Honden) of situatie (bijv. Rijden door een tunnel). Symptomen van anticiperende angst, angst in aanwezigheid van het gevreesde object of de situatie en het actief vermijden van triggersituaties zijn kenmerkend voor individuen met specifieke fobieën.

Behandeling van angststoornissen

Er zijn verschillende behandelingsmogelijkheden voor angststoornissen, waaronder cognitieve gedragstherapie en medicijnen. De schaamte, angst en stigma die vaak gepaard gaan met diagnoses, zorgen er echter voor dat veel patiënten in de eerste plaats geen zorg zoeken. Andere belemmeringen voor de behandeling zijn onder meer het falen van het gezondheidssysteem om een ​​angststoornis op te sporen. Zelfs als ze worden behandeld, blijven veel patiënten met restverschijnselen en handicap achter. Er is echter duidelijk bewijs dat zowel effectieve psychotherapeutische als medische behandeling het persoonlijk en beroepsmatig functioneren kan verbeteren, de kwaliteit van leven kan verhogen en onnodige medische kosten voor de meeste gevallen van angststoornis kan verminderen. Daarnaast is specifiek gericht op functionele voordelen in plaats van alleen symptoomvermindering met behandelingen voorgesteld als een middel om de functionele resultaten voor mensen met angststoornissen sterk te verbeteren. Routinematig gebruik van eenvoudige gevalideerde beoordelingsschalen kan functionele beperkingen objectief documenteren, helpen bij het evalueren van de werkelijke werkzaamheid van behandelingen en patiënten helpen bij hun aanvraag voor arbeidsongeschiktheidsuitkeringen of geschikte werkplekaccommodaties.