Arrestatiewet

Arrestatie, plaatsing van een persoon in hechtenis of in hechtenis, meestal met het oog op dwingende gehoorzaamheid aan de wet. Als de arrestatie plaatsvindt in de loop van een strafprocedure, is het doel van de beperking om de persoon vast te houden voor het beantwoorden van een strafzaak of om te voorkomen dat hij een strafbaar feit pleegt. In civiele procedures is het de bedoeling om de persoon te houden aan een verzoek tegen hem.

In zowel de common law als de civil law jurisdicties moet aan bepaalde voorwaarden zijn voldaan voordat er sprake kan zijn van inmenging in de individuele vrijheid. Een aanhoudingsbevel kan worden uitgevaardigd door een rechtbank of gerechtsdeurwaarder op vertoon van een waarschijnlijke oorzaak dat er een strafbaar feit is gepleegd en dat de persoon die in het bevel wordt beschuldigd, waarschijnlijk schuldig is. Een aanhoudingsbevel kan alleen geldig worden betekend door de persoon of klasse van personen tot wie het bevel is gericht. In veel staten van de Verenigde Staten kan dit zowel een burger als een politieagent zijn.

Talrijker en van groter praktisch belang zijn arrestaties zonder arrestatiebevel. Een politieagent kan een persoon arresteren die een misdaad pleegt of probeert te plegen in aanwezigheid van de agent. Een officier kan ook een persoon arresteren op voorwaarde dat de officier redelijkerwijs van mening is dat een misdrijf is gepleegd en de persoon die is gearresteerd de schuldige is. In de Verenigde Staten biedt een aanklacht voldoende rechtvaardiging voor de arrestatie van de verdachte, omdat de terugkeer van een aanklacht door een grand jury een 'waarschijnlijke oorzaak' is. Er kunnen ook arrestaties worden verricht van personen op proef of voorwaardelijke vrijlating die de voorwaarden voor hun vrijlating hebben geschonden, hoewel dergelijke schendingen niet leiden tot het plegen van strafbare feiten. In veel gevallen van lichte strafbare feiten wordt de verdachte niet gearresteerd, maar wordt hij door middel van een dagvaarding in kennis gesteld van een lopende strafprocedure.

Onwettige of ongeldige arrestaties kunnen verschillende belangrijke juridische gevolgen hebben. Zo wordt algemeen erkend dat een huiszoeking van de gearresteerde persoon en van de directe lokalen geldig is wanneer deze zich voordoet bij een "wettige arrestatie". Maar als de arrestatie onwettig is, is de huiszoeking ook ongeldig en kan deze worden uitgesloten van de strafprocedure. In sommige situaties kan een illegale arrestatiepraktijk zelfs een bekentenis van de beklaagde tijdens het proces niet-ontvankelijk maken. In de Verenigde Staten riepen de beslissingen van het Hooggerechtshof in Escobedo v. Illinois (1964) en Miranda v. Arizona (1966) op tot de uitsluiting van vele soorten bewijs als de arresterende agenten de verdachte niet op de hoogte brachten van zijn grondwettelijke recht om geen antwoord te geven vragen stellen en een advocaat bij deze ondervraging hebben. (Zie Miranda v. Arizona.)

Arrestatie in burgerlijke zaken wordt tegenwoordig beschouwd als een drastisch rechtsmiddel, en in de meeste rechtsgebieden is het alleen beschikbaar in wettelijk voorgeschreven situaties, zoals de arrestatie van een schuldenaar die anders onderduikt. Arrestatie kan ook worden toegestaan ​​in verband met andere gespecialiseerde civiele procedures. Dergelijke arrestaties komen het meest voor bij personen van wie de extreme psychische stoornissen een herkenbaar gevaar voor zichzelf of voor anderen vormen.