East Lothian, raadsgebied en historische provincie, zuidoostelijk Schotland. Het ligt aan de zuidkust van de Firth of Forth, ten oosten van Edinburgh. Een groot deel van East Lothian is een golvend laagland aan de kust, maar het strekt zich landinwaarts uit en omvat een deel van de hooggelegen heide van de Lammermuir-heuvels. Het gemeentegebied en de historische provincie beslaan iets verschillende gebieden. Een deel van de Lammermuir Hills in het zuidoosten behoort tot de historische graafschap East Lothian, maar maakt deel uit van de raad gebied Scottish Borders. In het westen maakt het gebied rond Musselburgh deel uit van het raadsgebied van East Lothian, maar behoort het tot het historische graafschap Midlothian.
Quiz
Paspoort naar Europa
Wat is het grootste meer van Europa?
In de middeleeuwen maakte East Lothian (tot de 20e eeuw vaak Haddingtonshire genoemd) deel uit van de grotere regio die bekend staat als Lothian. Het lag op het pad van de Engelse indringers en werd tijdens de 14e, 15e en 16e eeuw veel vernietigd. In deze periode werden de feodale kastelen van Dirleton, Tantallon en Hailes gebouwd. Er waren ook kloosters in Haddington en North Berwick, broeders in Haddington, Luffness en Dunbar, en de heilige bron in Whitekirk, een bedevaartsoord. De protestantse leider en theoloog John Knox was een inwoner van East Lothian en het volk wendde zich in de 16e eeuw tot de gereformeerde kerk. De laatste veldslagen in de provincie waren die van Dunbar (1650) en Prestonpans (1745).
In de 18e eeuw waren de omstandigheden beter geregeld en was er een verdere ontwikkeling van de landbouw. Het land was ingesloten en drooggelegd, er ontstonden industrieën en er werd bos geplant. De oude nederzettingen van groepsbedrijven maakten plaats voor gecentraliseerde boerderijen, elk met een leisteenboerderij, grote bijkantoorgebouwen en een groep puinhutten. Er werden herenhuizen gebouwd en parken werden ommuurd en geplant. Er werden enkele nieuwe dorpen opgericht (Gifford in 1722 en Ormiston in 1732, die beide van architectonisch belang zijn), en Haddington en Dunbar ontwikkelden zich als marktsteden.
In de jaren 1870 bereikte de landbouw het hoogtepunt van de welvaart. In de laatste jaren van de 19e eeuw werden golf- en vakantiefaciliteiten ontwikkeld in North Berwick, Gullane en Dunbar. Ook werden diepe kolenmijnen tot zinken gebracht in het westen van de provincie, met name in Prestonpans, dat toen een mijnstad werd. De kolenwinning in East Lothian nam in het midden van de 20e eeuw af en was in 1964 feitelijk gestopt.
De productie van East Lothian bestaat nu voornamelijk uit voedsel- en drankverwerking. Musselburgh en andere steden in het westen zijn woonwijken van Edinburgh. Haddington is het administratieve centrum. Gebied 262 vierkante mijl (679 vierkante km). Knal. (2001) 90.088; (2011) 99.717.
