Elie Wiesel, bij naam van Eliezer Wiesel, (geboren 30 september 1928, Sighet, Roemenië - stierf 2 juli 2016, New York, New York, VS), in Roemenië geboren Joodse schrijver, wiens werken een sober maar gepassioneerd testament vormen van de vernietiging van het Europese jodendom tijdens de Tweede Wereldoorlog. In 1986 ontving hij de Nobelprijs voor de Vrede.
Quiz
Een geschiedenisstudie: feit of fictie?
Een goochelaar vloog het eerste vliegtuig in Australië.
Wiesel's vroege leven, doorgebracht in een kleine chassidische gemeenschap in de stad Sighet, was een nogal hermetisch bestaan van gebed en contemplatie. In 1940 werd Sighet geannexeerd door Hongarije, en hoewel de Hongaren verbonden waren met nazi-Duitsland, werd de stad pas in maart 1944 binnengevallen in de Holocaust. Binnen enkele dagen werden joden "gedefinieerd" en werden hun bezittingen in beslag genomen. Tegen april waren ze in het getto en op 15 mei begonnen de deportaties naar Auschwitz. Wiesel, zijn ouders en drie zussen werden gedeporteerd naar Auschwitz, waar zijn moeder en een zus werden vermoord. Hij en zijn vader werden naar Buna-Monowitz gestuurd, de slavenarbeid van het kamp Auschwitz. In januari 1945 maakten ze deel uit van een dodenmars naar Buchenwald, waar zijn vader op 28 januari stierf en Wiesel in april werd bevrijd.
Na de oorlog vestigde Wiesel zich in Frankrijk, studeerde aan de Sorbonne (1948–51) en schreef voor Franse en Israëlische kranten. Wiesel ging in 1956 naar de Verenigde Staten en werd in 1963 genaturaliseerd. Hij was professor aan het City College of New York (1972-1976) en vanaf 1976 doceerde hij aan de Boston University, waar hij Andrew W. Mellon Professor in de geesteswetenschappen werd..
During his time as a journalist in France, Wiesel was urged by the novelist François Mauriac to bear witness to what he had experienced in the concentration camps. The outcome was Wiesel’s first book, in Yiddish, Un di velt hot geshvign (1956; “And the World Has Remained Silent”), abridged as La Nuit (1958; Night), a memoir of a young boy’s spiritual reaction to Auschwitz. It is considered by some critics to be the most powerful literary expression of the Holocaust. His other works include La Ville de la chance (1962; “Town of Luck”; Eng. trans. The Town Beyond the Wall), a novel examining human apathy; Le Mendiant de Jérusalem (1968; A Beggar in Jerusalem), which raises the philosophical question of why people kill; Célébration hassidique (1972; “Hasidic Celebration”; Eng. trans. Souls on Fire), a critically acclaimed collection of Hasidic tales; Célébration biblique (1976; “Biblical Celebration”; Eng. trans. Messengers of God: Biblical Portraits and Legends); Le Testament d’un poète juif assassiné (1980; “The Testament of a Murdered Jewish Poet”; Eng. trans. The Testament); Le Cinquième Fils (1983; The Fifth Son); Le Crépuscule, au loin (1987; “Distant Twilight”; Eng. trans. Twilight); Le Mal et l’exil (1988; Evil and Exile [1990]); L’Oublié (1989; The Forgotten); and Tous les fleuves vont à la mer (1995; All Rivers Run to the Sea: Memoirs).
All of Wiesel’s works reflect, in some manner, his experiences as a survivor of the Holocaust and his attempt to resolve the ethical torment of why the Holocaust happened and what it revealed about human nature. He became a noted lecturer on the sufferings experienced by Jews and others during the Holocaust, and his ability to transform this personal concern into a universal condemnation of all violence, hatred, and oppression was largely responsible for his being awarded the Nobel Prize for Peace. In 1978 U.S. President Jimmy Carter named Wiesel chairman of the President’s Commission on the Holocaust, which recommended the creation of the United States Holocaust Memorial Museum. Wiesel also served as the first chairman of the U.S. Holocaust Memorial Council.
