Ivan Bunin Russische auteur

Ivan Bunin, voluit Ivan Alekseyevich Bunin, (geboren op 10 oktober [22 oktober, New Style], 1870, Voronezh, Rusland - stierf op 8 november 1953, Parijs, Frankrijk), dichter en romanschrijver, de eerste Rus die de Nobelprijs ontving voor literatuur (1933) en een van de beste Russische stylisten.

Quiz

Auteurs van klassieke literatuur

Wie schreef Birds of America?

Bunin, de afstammeling van een oude adellijke familie, bracht zijn jeugd en jeugd door in de Russische provincies. Hij ging naar de middelbare school in Yelets, in het westen van Rusland, maar studeerde niet af; zijn oudere broer gaf hem vervolgens les. Bunin begon met het publiceren van gedichten en korte verhalen in 1887 en in 1889–1892 werkte hij voor de krant Orlovsky Vestnik ("The Orlovsky Herald"). Zijn eerste boek, Stikhotvoreniya: 1887–1891 ('Poëzie: 1887–1891'), verscheen in 1891 als aanvulling op die krant. Halverwege de jaren 1890 werd hij sterk aangetrokken door de ideeën van de romanschrijver Leo Tolstoy, die hij persoonlijk ontmoette. Gedurende deze periode betrad Bunin geleidelijk de literaire scènes van Moskou en St. Petersburg, inclusief de groeiende symbolistische beweging. Bunin's Listopad (1901; "Falling Leaves"), een dichtbundel, getuigt van zijn associatie met de symbolisten, voornamelijk Valery Bryusov. Bunins werk had echter meer gemeen met de tradities van de klassieke Russische literatuur van de 19e eeuw, waarvan zijn oudere tijdgenoten Tolstoj en Anton Tsjechov modellen waren.

Aan het begin van de 20e eeuw was Bunin een van de populairste schrijvers van Rusland geworden. Zijn schetsen en verhalen Antonovskiye yabloki (1900; "Antonov Apples"), Grammatika lyubvi (1929; "Grammar of Love"), Lyogkoye dykhaniye (1922; "Light Breathing"), Sny Changa (1916; "The Dreams of Chang") Sukhodol (1912; "Dry Valley"), Derevnya (1910; "The Village") en Gospodin iz San-Frantsisko (1916; "The Gentleman from San Francisco") tonen Bunins voorliefde voor extreme precisie van taal, delicate beschrijving van aard, gedetailleerde psychologische analyse en meesterlijke controle van de plot. Hoewel zijn democratische opvattingen in Rusland aanleiding gaven tot kritiek, veranderden ze hem niet in een politiek geëngageerde schrijver. Bunin geloofde ook dat verandering onvermijdelijk was in het Russische leven. Zijn drang om zijn onafhankelijkheid te bewaren, blijkt duidelijk uit zijn breuk met de schrijver Maxim Gorky en andere oude vrienden na de Russische revolutie van 1917, die hij beschouwde als de triomf van de meest basale kant van het Russische volk.

Bunins artikelen en dagboeken van 1917–2020 zijn een verslag van het Russische leven tijdens zijn jaren van terreur. In mei 1918 verliet hij Moskou en vestigde zich in Odessa (nu in Oekraïne), en begin 1920 emigreerde hij eerst naar Constantinopel (nu Istanbul) en vervolgens naar Frankrijk, waar hij de rest van zijn leven woonde. Daar werd hij een van de beroemdste Russische emigranten. Zijn verhalen, de novelle Mitina lyubov (1925; Mitya's Love) en de autobiografische roman Zhizn Arsenyeva (The Life of Arsenev) - die Bunin in de jaren twintig begon te schrijven en waarvan hij delen publiceerde in de jaren dertig en vijftig - werden door critici erkend en Russische lezers in het buitenland als getuigen van de onafhankelijkheid van de Russische emigratiecultuur.

Bunin woonde tijdens de Tweede Wereldoorlog in Zuid-Frankrijk, weigerde elk contact met de nazi's en verborg de Joden in zijn villa. Tyomnye allei (1943; Dark Avenues, and Other Stories), een boek met korte verhalen, was een van zijn laatste grote werken. Na het einde van de oorlog werd Bunin uitgenodigd om terug te keren naar de Sovjet-Unie, maar hij bleef in Frankrijk.Vospominaniya (Memories and Portraits), dat in 1950 verscheen. Een onvoltooid boek, O Chekhove (1955; "On Chekhov"; Eng Over Tsjechov: de onvoltooide symfonie), werd postuum gepubliceerd. Bunin was een van de eerste Russische geëmigreerde schrijvers wiens werken na de dood van Sovjetleider Joseph Stalin in de Sovjet-Unie werden gepubliceerd.