Mount Tai berg, China

Mount Tai, Chinees (Pinyin) Tai Shan of (Wade-Giles romanisatie) T'ai Shan, bergmassa met verschillende toppen langs een zuidwest-noordoostelijke as ten noorden van de stad Tai'an in de provincie Shandong, Oost-China. Mount Tai bestaat uit een sterk verbrijzeld breukblok, dat voornamelijk bestaat uit archaïsche kristallijne leisteen en graniet en enkele oude kalkstenen. Het hoogste punt, de Tianzhu-piek, bereikt een hoogte van 5.000 voet (1.524 meter). Mount Tai stond oorspronkelijk bekend als Daizong of Daishan. Sinds Qin-tijden (221–207 vce) staat het ook bekend als Dongyue ("Eastern Mountain"), een van de vijf heilige bergen van China, en staat het gewoonlijk als de eerste onder hen; de andere vier zijn: Mount Heng in de provincie Hunan (zuid), Mount Hua in de provincie Shaanxi (west), Mount Heng in de provincie Shanxi (noord) en Mount Song in de provincie Henan (centraal).

• 

• 

Quiz

Het zit allemaal in de naam

Hoe heet Abessinië nu?

Historisch gezien belangrijk in de cultus van officiële staatsrituelen, was Mount Tai de locatie van twee van de meest spectaculaire van alle ceremonies van het traditionele Chinese rijk. Een van hen, feng genaamd, werd boven op de berg Tai gehouden en bestond uit offergaven aan de hemel; de andere, chan genaamd, werd op een lagere heuvel gehouden en bracht offers aan de aarde. Deze ceremonies worden vaak samen fengchan (aanbidding van hemel en aarde) genoemd en werden verondersteld het fortuin van een dynastie te verzekeren. Ze werden met zeldzame tussenpozen uitgevoerd - tijdens de Xi (westerse) Han-dynastie (206 vce-25 ce) in 110, 106, 102 en 98 vce; tijdens de Dong (oostelijke) Han-dynastie (25–220 ce) in 56 ce; en door keizers van de Tang-dynastie (618–907) in 666 en opnieuw in 725.

Mount Tai was not only the site of imposing state ceremonies. It was also home to powerful spirits for whom rituals were performed in spring for a good harvest and in autumn to give thanks for a harvest completed. Since Mount Tai was the chief ceremonial centre for eastern China, rites were also performed to seek protection from floods and earthquakes.

Mount Tai became associated with a wide range of beliefs that were derived from folk religion and connected with Daoism, a philosophy integral to Chinese life and thought for more than 2,000 years. It was considered to be the centre of the yang (male) principle, the source of life, and from the Dong Han period onward it was believed that the spirits of Mount Tai determined all human destiny and that after death the souls of people returned to Mount Tai for judgment. The name of the most important spirit, originally Taishan Fujun (“Lord of Mount Tai”), was, with the emergence of organized Daoism, changed to Taiyue Dadi (“Grand Emperor of Mount Tai”). In Ming times (1368–1644) the centre of the popular cult was transferred from the spirit himself to his daughter, Taishan Niangniang (“The Lady of Mount Tai”)—also called Bixia Yunjun (“Goddess of the Colourful Clouds”)—whose cult had begun to grow from about 1000 and who became a northern Daoist equivalent to the Buddhist Guanyin (Kuan-yin) or to Avalokitesvara (bodhisattva of mercy), whose cult was powerful in central and southern China.

The slopes of Mount Tai have long been covered with temples and shrines dedicated to the complex pantheon of associated spirits. In the past, vast numbers of pilgrims visited it annually, and a great festival was held in the third month of the Chinese year. Mount Tai has a long history of grandeur, and, in addition to religious structures, it has many towers, pavilions, and other cultural relics. Designated a UNESCO World Heritage site in 1987, it is an important part of Chinese history and culture.