vervuiling Giftig afval

Giftig afval, chemisch afval materiaal dat in staat die de dood of letsel tot leven. Afval wordt als giftig beschouwd als het giftig, radioactief, explosief, kankerverwekkend (dat kanker veroorzaakt), mutageen (dat schade aan chromosomen veroorzaakt), teratogeen (dat geboorteafwijkingen veroorzaakt) of bioaccumulerend (dat wil zeggen het verhogen van de concentratie aan de hogere uiteinden van voedselketens)). Afval dat gevaarlijke pathogenen bevat, zoals gebruikte spuiten, wordt soms beschouwd als giftig afval. Vergiftiging treedt op wanneer giftig afval wordt ingenomen, ingeademd of geabsorbeerd door de huid.

Verkent

Aarde To-Do List

Menselijk optreden heeft geleid tot een enorme cascade van milieuproblemen die nu het voortbestaan ​​van zowel natuurlijke als menselijke systemen bedreigen. Het oplossen van de kritieke milieuproblemen van opwarming van de aarde, waterschaarste, vervuiling en verlies van biodiversiteit zijn misschien wel de grootste uitdagingen van de 21e eeuw. Zullen we opstaan ​​om ze te ontmoeten?

Giftig afval voortkomt uit industriële, chemische en biologische processen. Gifstoffen worden aangetroffen in huishoudelijk, kantoor- en bedrijfsafval. Voorbeelden van gangbare producten die routinematig deel van de toxische afvalstromen van de geïndustrialiseerde landen geworden zijn batterijen voor elektronische apparaten, pesticiden, mobiele telefoons en computers. De Amerikaanse Environmental Protection Agency schatte dat Amerikaanse fabrieken in 2011 1,8 miljoen ton (ongeveer 2 miljoen ton) giftige chemicaliën in de lucht, het land en het oppervlaktewater hebben vrijgegeven, waaronder een aantal chemicaliën waarvan bekend is dat ze kankerverwekkend zijn. In de Verenigde Staten zijn honderden miljarden liters grondwater ook besmet met uranium en andere giftige chemicaliën, en meer dan 63,5 miljoen ton (ongeveer 70 miljoen ton) radioactief afval, dat voornamelijk uraniumafval is dat is afgeleid van gebruikte splijtstof, is begraven op stortplaatsen, loopgraven en ongevoerde tanks.

Er zijn verschillende sociale en ethische kwesties in de discussie over giftig afval. In landen met lakse regelgeving inzake vervuiling waar vervuilers geen prikkel hebben om de verwijdering van gifstoffen in de lucht, het water of stortplaatsen te beperken, bestaan ​​er negatieve externe effecten (kosten die aan de samenleving als geheel worden opgelegd, maar niet door de vervuiler worden gedragen); een dergelijke kostenverschuiving roept fundamentele vragen op over eerlijkheid. In landen met strengere regels voor vervuiling kan giftig afval illegaal worden gedumpt en sommige vervuilers proberen die activiteit te verdoezelen. Een andere manier om met giftig afval om te gaan, is door het ergens anders heen te sturen; veel in de VS geproduceerd elektronisch afval wordt naar ontwikkelingslanden vervoerd, met risico op morsen en de gezondheid van omwonenden, die vaak niet over de expertise en technologie beschikken om veilig met giftig afval om te gaan. Bovendien wordt de praktijk van het plaatsen van opslag- of verwerkingsinstallaties voor giftig afval in enclaves van minderheden in sommige landen door sommige milieudeskundigen beschouwd als een vorm van racisme in het milieu, de onevenredige verschuiving van milieurisico's naar mensen van kleur.

Soorten

Giftige afvalproducten zijn onderverdeeld in drie algemene categorieën: chemisch afval, radioactief afval en medisch afval. Chemisch afval, zoals afval dat wordt beschouwd als corrosief, brandbaar, reactief (dat wil zeggen chemicaliën die met anderen interageren om explosieve of giftige bijproducten te creëren), acuut giftig, kankerverwekkend, mutageen en teratogeen - evenals zware metalen (zoals als lood en kwik) - worden in de eerste categorie geplaatst. Radioactief afval omvat elementen en verbindingen die ioniserende straling produceren of absorberen en elk materiaal dat in wisselwerking staat met dergelijke elementen en verbindingen (zoals de staven en water die kernreacties in energiecentrales matigen). Medisch afval is een brede categorie, variërend van weefsels en vloeistoffen die infectieuze ziekteverwekkende organismen kunnen herbergen tot de materialen en containers die ze bevatten en overbrengen.

De gevaarlijkste chemische gifstoffen ter wereld, die door chemici en milieudeskundigen gewoonlijk worden samengebracht in een verzameling die door chemici en milieudeskundigen de 'vuile dozijn' wordt genoemd, worden gecategoriseerd als persistente organische verontreinigende stoffen (POP's). Verschillende POP's zijn pesticiden: aldrin, chloordaan, DDT, dieldrin, endrin, heptachloor, hexachloorbenzeen, mirex en toxafeen. Tijdens het verbrandingsproces worden andere POP's geproduceerd. Zo zijn dioxines en furanen bijproducten van de chemische productie en verbranding van chloorhoudende stoffen en kunnen polychloorbifenylen (PCB's), die worden gebruikt om producten als verven, kunststoffen en elektrische transformatoren te vervaardigen, in de lucht vrijkomen wanneer deze producten worden verbrand. Andere gifstoffen zoals arseen, beryllium, cadmium, koper, lood, nikkel en zink behoren tot een grotere groep chemicaliën die persistente bioaccumulatieve toxines (PBT's) worden genoemd, waaronder de vuile dozijn en die lange tijd in het milieu kunnen blijven hangen.

Gevaren

Ruim voor de publicatie in 1962 van Silent Spring van de Amerikaanse bioloog Rachel Carson, die beschreef hoe DDT zich ophoopte in het vetweefsel van dieren en kanker en genetische schade veroorzaakte, waren de risico's van veel giftig afval duidelijk. Bijvoorbeeld, lood was een bekende toxine in de 19e eeuw, met hervormers documenteren van loodvergiftiging in het personeelsbestand en het leiden van het opruimen. Niettemin hebben autobedrijven, oliemaatschappijen en de Amerikaanse overheid in de jaren twintig toestemming gegeven voor de productie, distributie en het gebruik van tetraethyllood, Pb (C ₂ H ₅) ₄, in benzine. Gezondheidsfunctionarissen waarschuwden ervoor dat miljoenen ponden anorganisch loodstof uit auto-uitlaatgassen niet op straat terecht zouden komen. De leidende industrie wees er echter op dat lood voor de auto- en petrochemische industrie belangrijk is bij het verbeteren van de motorprestaties en het verminderen van het kloppen van de motor (spontane ontsteking van het brandstof-luchtmengsel in voertuigmotoren). Op dezelfde manier, ondanks het bewijs van de toxische effecten loodverf op kinderen al in de jaren 1920, de lead-industrie campagne voor de komende decennia zorgen af te schrikken. The National Lead Company, fabrikant van Dutch Boy-verf en loodpigmenten, produceerde kleurboeken voor kinderen, waaronder The Dutch Boy's Lead Party, waarbij de voordelen van loodverf werden geprezen. In de jaren zeventig en tachtig verbood de federale overheid uiteindelijk lood in verf en benzine.

Hoewel beperkte gevallen van accidentele vergiftigingen, zoals door de accidentele inname van lood en huishoudelijke schoonmaakmiddelen, dagelijks over de hele wereld voorkomen, vond in Minamata, Japan, in de jaren vijftig een van de eerste spraakmakende afleveringen van massale vergiftigingen in buurten en hele steden plaats.. Veel van de inwoners van de stad liepen kwikvergiftiging op als gevolg van de productie van acetaldehyde door de Nippon Chisso Hiryo Co., en dat materiaal werd later geassocieerd met de dood van minstens 3.000 mensen. Kwik uit het productieproces stroomde de baai in en kwam in de voedselketen terecht, waaronder zeevruchten, de belangrijkste eiwitbron van de stad. Misvormde vissen verschenen in Minamata Bay en stadsmensen vertoonden vreemd gedrag, waaronder beven, struikelen, oncontroleerbaar geschreeuw, verlamming, gehoor- en zichtproblemen en lichamelijke verwrongenheid. Hoewel kwik al lang bekend stond als een toxine (de neurologische degeneratie veroorzaakt door kwik dat in de 19e eeuw werd gebruikt bij het maken van hoeden leidde tot de uitdrukking "gek als een hoedenmaker"), benadrukte Minamata de gevaren in de voedselketen levendig.

Hooker Chemical and Plastics Corporation gebruikte in de jaren veertig en vijftig een leeg kanaal in Love Canal, een gedeelte van Niagara Falls, New York, om 20.000 ton giftig afval in metalen vaten te dumpen. Nadat het kanaal was gevuld en het land aan de stad was gegeven, werden op de site huizen en een basisschool gebouwd. Tegen het einde van de jaren zeventig waren de giftige chemicaliën door hun trommels gelekt en naar de oppervlakte gestegen, met als gevolg hoge geboorteafwijkingen, miskramen, kanker en andere ziekten en chromosoomschade. De buurt werd vervolgens in september 1979 ontruimd.

Stof uit de resten van de drie World Trade Center gebouwen die tijdens de 11 september 2001 werden vernietigd, terreur aanslagen in New York City bleken kwik, lood, dioxine, en asbest bevatten. Afgezien van de gevaren van het inademen van giftige bouwmaterialen, veroorzaakten de aanvallen bezorgdheid over de mogelijke sabotage van locaties voor giftig afval, zoals opslagfaciliteiten naast kerncentrales, of over het transport van dergelijk afval tussen locaties. Meer dan 15.000 chemische fabrieken en raffinaderijen landelijke waren ook in gevaar, met meer dan 100 van hen zetten ten minste een miljoen mensen in gevaar zouden een aanval optreden.

Bovendien doemt het gevaar van een plotseling vrijkomen van giftig materiaal ook op in de nasleep van extreme weersomstandigheden, natuurrampen en ongevallen. Drie Superfund giftig afval sites in en rond New Orleans werden in 2005 overspoeld door de orkaan Katrina, en giftig afval werd gevonden in puin gedurende het overstroomde gebied afgezet. De verwoestende aardbeving en tsunami in de Indische Oceaan van 2004 veroorzaakten grote hoeveelheden giftig afval - waaronder radioactief afval, lood, zware metalen en ziekenhuisafval - in het bekken van de Indische Oceaan en de tsunami die Japan in 2011 trof en verspreidde deze. Fukushima-nucleair ongeval, heeft enorme hoeveelheden bestraald water in de Stille Oceaan vrijgegeven. Deze en andere spraakmakende voorbeelden - waaronder de olieramp in Exxon Valdez in 1989, de ramp in Tsjernobyl in 1986, het gaslek in Bhopal in 1985 en de schrik van Three-Mile Island in 1979 - baarden de publieke opinie en de bezorgdheid.