Di, Wade-Giles romanisatie ti ook wel dizi genoemd, in muziek, dwars (of zijwaarts geblazen) bamboefluit van de Han-Chinezen. Traditionele di hebben een membraan van bamboe of rietweefsel dat het gat bedekt dat zich tussen het mondgat en de zes vingergaten bevindt. Dit membraan creëert een kenmerkend geluid dat kenmerkend is voor veel Chinese fluitmuziek. Een extra twee of meer eindgaten helpen bij het uitstoten van lucht en worden soms gebruikt om decoratieve zijden kwastjes te bevestigen. Di heeft een bereik van twee octaven en complete moderne sets kunnen worden gekocht in westerse stemmingen. Er zijn veel varianten van traditionele lengtes en constructie.
Quiz
Gadgets en technologie: feit of fictie?
Er zijn heel weinig middelen nodig om een mobiele telefoon te maken.
Di dateert waarschijnlijk uit ongeveer de 5e eeuw vce, hoewel wordt aangenomen dat een vorm van dwarsfluit al in de 9e eeuw vce bestond. De naam was ooit ook van toepassing op eindgeblazen (xiao) fluiten, maar wordt nu uitsluitend gebruikt voor dwarsfluiten. Er zijn twee hoofdtypen di: de qu di, zo genoemd omdat het wordt gebruikt bij kunqu, een vorm van Zuid-Chinese opera, en bang di, zo genoemd omdat het wordt gebruikt bij bangzixi, een vorm van noordelijke opera. De qu di is ongeveer 2 voet (ongeveer 60 cm) lang en de knal is iets meer dan 1 voet (40 cm).
