Tussen de oorlogen § 2.1 Welvaart en crisis in de Verenigde Staten (Mei 2024)
Hollywood-zwarte lijst, lijst van mediamedewerkers die niet in aanmerking komen voor werk vanwege vermeende communistische of subversieve banden, gegenereerd door Hollywood-studio's eind jaren veertig en vijftig. In de anticommunistische woede van Amerika na de Tweede Wereldoorlog richtten veel kruisvaarders - zowel binnen de regering als in de particuliere sector - zich op de media als een plaats van subversieve infiltratie. De zwarte lijst werd door de Hollywood-studio's geïmplementeerd om hun patriottische geloofsbrieven te promoten in het licht van openbare aanvallen en diende om de filmindustrie te beschermen tegen de economische schade die het gevolg zou zijn van een associatie van haar product met subversieven. Hoewel veel van de inzendingen op de zwarte lijst het resultaat waren van geruchten, was de verdenking van verdenking genoeg om een carrière te beëindigen.
Congressionele beschuldigingen van communistische invloed in de filmindustrie begonnen in 1941, toen senatoren Burton Wheeler en Gerald Nye een onderzoek leidden naar de rol van Hollywood bij het promoten van Sovjetpropaganda. Wendell Willkie, de advocaat die de studio's verdedigde, onthulde de samensmelting van het jodendom met het communisme door de senatoren, en wierp de senatoren eerder als antisemieten dan als patriotten. Die hoorzittingen anticipeerden op de veel beruchtere en invloedrijkere onderzoeken die na de Tweede Wereldoorlog zouden plaatsvinden.
In 1947 begon het House Un-American Activities Committee (HUAC) haar onderzoek naar Hollywood. Van de personen die dat jaar door de commissie waren gedagvaard, weigerden er tien te getuigen. Aangeduid als de Hollywood Ten, werden ze aangeklaagd wegens minachting van het Congres en veroordeeld tot een korte gevangenisstraf. Hoewel de leiders van de filmstudio's aanvankelijk de Hollywood Ten steunden, klaagden ze ze al snel aan en werden de Hollywood Ten zonder betaling geschorst. Kort daarna werd aangekondigd dat er geen bewuste subversieve werking in Hollywood zou bestaan. De Hollywood-zwarte lijst was geboren.
De HUAC bleef leden van de filmindustrie in de jaren vijftig dagvaardigen en stelde niet alleen vragen over hun eigen activiteiten, maar ook over collega's. Een derde van de gedaagden werkte samen met de commissie, wat vaak betekende dat ze vrienden en collega's beschuldigden, en degenen die niet meewerkten riskeerden de gevangenis in te gaan en op de zwarte lijst te worden gezet.
Naast de HUAC hielden privégroepen toezicht op de entertainmentindustrieën en publiceerden ze artikelen en pamfletten die subversieve individuen identificeerden. Misschien wel de machtigste van die groepen was het American Legion, dat niet alleen informatie verspreidde over de communistische verenigingen van mediamedewerkers, maar ook de 2,8 miljoen leden aanmoedigde om films te pikken die gemaakt waren door mensen die niet met de HUAC hadden samengewerkt.
Toen de anticommunisme-kruistocht in de vroege jaren zestig verdween, werd de Hollywood-zwarte lijst langzaam stopgezet. Hollywood zelf heeft de dagen van de zwarte lijst herdacht in films als Guilty by Suspicion (1991) en The Front (1976). Die films versterken het populaire idee van de zwarte lijst als een plaag voor de geschiedenis van het Amerikaanse entertainment, een tijd waarin de filmindustrie zich toelegde op de hysterie van zowel de HUAC als particuliere anticommunistische organisaties. Als onderdeel van de bredere anticommunistische activiteiten van de naoorlogse periode, bracht de Hollywood-zwarte lijst media-arbeiders op het web van achterdocht en angst die het tijdperk kenmerkten.
