Why do the Bible and Qur'an differ about the Prophets? (Juni- 2024)
Jacob, Hebreeuws Yaʿaqov, Arabisch Yaʿqūb, ook wel Israël genoemd, Hebreeuws Yisraʾel, Arabisch Isrāʾīl, Hebreeuwse patriarch die de kleinzoon was van Abraham, de zoon van Isaak en Rebekka, en de traditionele voorouder van het volk van Israël. Verhalen over Jacob in de Bijbel beginnen in Genesis 25:19.
Quiz
Mythologie, legende en folklore
In welke regio van Griekenland werd Pan voor het eerst aanbeden?
Volgens het Oude Testament was Jacob de jongere tweelingbroer van Esau, de voorouder van Edom en de Edomieten. De twee zijn vertegenwoordigers van twee verschillende graden van sociale orde, Jacob is een pastoralist en Esau een nomadische jager. Tijdens haar zwangerschap kreeg Rebekah van God te horen dat ze een tweeling zou baren; elk van hen zou een groot volk stichten, en Esau, de oudste, zou zijn jongere broer dienen. Het bleek dat Jacob door middel van een uitgebreide dubbele misleiding het geboorterecht van zijn oudere broer van hun vader wist te verkrijgen. Jacob vluchtte vervolgens voor de toorn van zijn broer en ging naar de Aramese stam van zijn voorouders in Haran in Mesopotamië.
Tijdens zijn reis ontving Jacob een speciale openbaring van God; God beloofde Jacob-landen en talloze nakomelingen die de zegen van de hele aarde zouden blijken te zijn. Jacob noemde de plaats waar hij zijn visioen ontving Bethel ("Huis van God"). Aangekomen bij het huis van zijn oom Laban in Haran, werd Jacob verliefd op zijn neef Rachel. Hij werkte zeven jaar voor haar vader, Laban, om Rachel's hand te krijgen in het huwelijk, maar daarna verving Laban zijn oudere dochter, Leah, voor Rachel tijdens de huwelijksceremonie. Jacob was ongewild getrouwd met Lea en werd dus gedwongen om Laban nog zeven jaar te dienen, zodat hij ook zijn geliefde Rachel tot zijn vrouw kon nemen. Jacob diende daarna nog zes jaar Laban, gedurende welke hij een grote hoeveelheid bezittingen vergaarde; vervolgens vertrok hij met zijn vrouwen en kinderen om terug te keren naar Palestina. Onderweg worstelde Jacob met een mysterieuze vreemdeling, een goddelijk wezen, die Jacob's naam veranderde in Israël. Jacob ontmoette toen en werd verzoend met Esau en vestigde zich in Kanaän.
Jacob had 13 kinderen, van wie er 10 stichters van stammen van Israël waren. Lea schonk hem zijn enige dochter, Dinah, en zes zonen - Ruben, Simeon, Levi (die geen stam vond, maar de voorouder was van de Levieten), Juda (van wie een stam en de Davidische monarchie afstamden), Issachar, en Zebulun. Lea's dienstmaagd, Zilpah, droeg hem Gad en Asher, en Rachel's dienstmaagd, Bilhah, droeg hem Dan en Naftali. Rachels zonen waren Benjamin en Jozef (die geen stam vonden, maar wier zonen de stammen Manasse en Efraïm stichtten).
Het verhaal van Jacob's latere jaren hoort beter bij het verhaal van Joseph (qv). Laat in zijn leven veroorzaakte een hongersnood Jacob en zijn zonen om naar Egypte te migreren, waar hij werd herenigd met zijn zoon Joseph, die enkele jaren eerder was verdwenen. Israël stierf op 147-jarige leeftijd in Egypte en werd begraven in Kanaän in Hebron.
De verhalen over Jacob's geboorte en zijn verwerving van het geboorterecht (Genesis 25: 19–34; 27) bieden een nauwelijks verhulde verontschuldiging voor de relatie tussen Edom (Esau) en Israël in Davidische tijden. Edom, de oudere natie, werd door David aan Israël onderworpen (2 Samuël 8: 8 ev.). De Jacob-verhalen gaan ervan uit en benadrukken dat alle dingen gebeuren door goddelijk ontwerp. Het goddelijke doel is van doorslaggevend belang; het is Gods wil dat Esau (Edom) in de woestijn zal leven en onderworpen zal zijn aan Israël.
