Mahjong spel

Mah-jongg, spel van Chinese oorsprong, gespeeld met tegels of pais, die qua fysieke beschrijving vergelijkbaar zijn met die in dominostenen, maar gegraveerd met Chinese symbolen en karakters en onderverdeeld in pakken en onderscheidingen. Een rage in Engeland, de Verenigde Staten en Australië in het midden van de jaren twintig, het spel werd na 1935 nieuw leven ingeblazen in de Verenigde Staten, maar kreeg nooit zijn oorspronkelijke populariteit terug. In de Verenigde Staten is het officiële bestuursorgaan de National Mah Jongg League, opgericht in 1937.

Het spel is waarschijnlijk van 19e-eeuwse oorsprong. Voor de Eerste Wereldoorlog had elke Chinese provincie zijn eigen speelstijl en dialectnaam. De naam, die 'mus' (maque) betekent, wordt op verschillende manieren getranscribeerd als ma tsiang, ma chiang, ma cheuk en ma ch'iau. De mus of een mythische 'vogel van 100 intelligenties' verschijnt op een van de tegels. De naam mah-jongg is bedacht en auteursrechtelijk beschermd door Joseph P. Babcock, een Amerikaanse inwoner van Shanghai, die wordt gecrediteerd met de introductie van mah-jongg in het Westen na de Eerste Wereldoorlog. Om het spel in het Westen te promoten, schreef hij een gewijzigde set regels, gaf Engelse titels aan de tegels en voegde indexletters en cijfers toe die bekend zijn bij westerse kaartspelers. Het spel zoals hierna beschreven komt veel voor in de Verenigde Staten; andere vormen van het spel zijn te vinden in andere westerse landen.

Moderne mah-jongg-sets zijn meestal gemaakt van plastic in plaats van bot of ivoor. Een volledige set bevat 136 of 144 tegels, afhankelijk van of de bloemen of seizoenen worden gebruikt. Sommige sets bevatten 20 bloemen.

De tabel geeft de namen en nummers van mah-jongg-tegels.

Mah-jongg-tegels
1.	Bamboes, genummerd van 1 tot 9, 4 van elk nummer	36 tegels
2.	Cirkels, genummerd van 1 tot 9, 4 van elk nummer	36 tegels
3.	Tekens, genummerd van 1 tot 9, 4 van elk nummer	36 tegels
4.	Eer, 4 rode, 4 groene, 4 witte draken	12 tegels
5.	Wind, 4 oost, 4 zuid, 4 west, 4 noorden wind	16 tegels
Totaal	136 tegels
Optionele tegels:
6.	Bloemen en seizoenen, 4 van elk of 8 van beide	8 tegels
Totaal	144 tegels

The bamboos are often called sticks or bams, the circles are called dots, and the characters are cracks or craks. The mah-jongg set also includes a pair of dice, a quantity of tokens or chips used for scorekeeping, and a rack used to keep the tiles upright and to keep their faces hidden from other players.

The game is usually played by four individuals. The object of play, similar to that of the rummy card games, is to obtain sets of tiles. There are three kinds of sets: chow, a run or sequence of three of the same suit in numerical order; pung, a sequence of three tiles of the same suit and rank, such as three dragons of the same colour or three identical winds; and kong, a pung plus the fourth matching tile. The winner is the first player to hold a complete hand—i.e., four sets and a pair of like tiles (a total of 14 tiles). The strategy of mah-jongg, like that of rummy, is both offensive and defensive: to complete a winning hand as quickly as possible, to block other players by not discarding tiles useful to them, and to build a high-scoring hand.

Players begin by drawing 13 tiles; “east wind” (who collects or pays double according to whether he or another player wins) takes 14 and begins play by discarding one. Thereafter, the other players in counterclockwise rotation each draw one tile, which may be the last discarded tile or a loose tile from the “wall” (comparable to stock in rummy). Any player may claim the previous discard to complete a set. (If two or more players claim the same discard, there is a detailed order of precedence.) Losing players settle with the winner and with each other according to an accepted schedule of values for the sets or combinations of sets. A concealed set held in the hand scores differently from an exposed set on the table. Under certain rules, exceptional hands—picturesquely named “the three scholars,” “four small blessings,” and so on—are scored differently.