The Siege of Masada (73 AD) - Last Stand of the Great Jewish Revolt (Mei 2024)
Masada, Hebreeuws H̱orvot Meẕada ("Ruïnes van Masada"), een oud fort op de bergtop in het zuidoosten van Israël, de plaats waar de Joden het laatste standpunt hadden ingenomen tegen de Romeinen na de val van Jeruzalem in 70 n.Chr. Het werd in 2001 uitgeroepen tot UNESCO-werelderfgoed.
Quiz
Maak kennis met Azië
Wat is de langste rivier van Azië?
Masada beslaat de hele top van een geïsoleerde mesa aan de zuidwestkust van de Dode Zee. De ruitvormige berg torent 434 meter boven het niveau van de Dode Zee uit. Het heeft een topoppervlakte van ongeveer 18 hectare (7 hectare). Sommige autoriteiten zijn van mening dat de locatie werd gesticht ten tijde van de Eerste Tempel (ca. 900 vce), maar Masada staat bekend om de paleizen en vestingwerken van Herodes de Grote (regeerde 37-4 vce), koning van Judea onder de Romeinen, en vanwege zijn verzet tegen het Romeinse beleg in 72–73 n.Chr.
De site werd voor het eerst versterkt door ofwel Jonathan Maccabeus (d. 143/142 vce) of door Alexander Jannaeus (regeerde 103-76 vce), beide van de Hasmonese dynastie. Masada werd voornamelijk ontwikkeld door Herodes, die er een koninklijke citadel van maakte. Zijn constructies omvatten twee sierlijke paleizen (een op drie niveaus), zware muren, verdedigingstorens en aquaducten die water naar de stortbakken brachten met een inhoud van bijna 200.000 gallon (750.000 liter). Na de dood van Herodes (4 vce) werd Masada door de Romeinen gevangengenomen, maar de Zeloten, een joodse sekte die zich resoluut tegen de overheersing door Rome verzette, verrasten het in 66 nC. De steile hellingen van de berg maakten van Masada een vrijwel onaantastbaar fort.
Na de val van Jeruzalem en de vernietiging van de Tweede Tempel (70 ce) weigerde het Masada-garnizoen - het laatste overblijfsel van de joodse heerschappij in Palestina - zich over te geven en werd het belegerd door het Romeinse legioen X Fretensis onder Flavius Silva. Masada's ongeëvenaarde verdedigingssite verbaasde zelfs een tijdlang de hoogontwikkelde siegecraft van de Romeinen. Het kostte het Romeinse leger van bijna 15.000 mensen, die een verdedigingsmacht van minder dan 1.000, inclusief vrouwen en kinderen, bijna twee jaar nodig hadden om het fort te onderwerpen. De belegeraars bouwden een hellende helling van aarde en stenen om hun soldaten binnen het bereik van het bolwerk te brengen, dat pas viel nadat de Romeinen een breuk in de muren van de verdedigers hadden veroorzaakt. De Zeloten gaven echter de voorkeur aan de dood boven slavernij, en de veroveraars ontdekten dat de verdedigers, geleid door Eleazar ben Jair, zelfmoord hadden gepleegd (15 april 73 ce). Slechts twee vrouwen en vijf kinderen - die zich in een waterleiding hadden verstopt - overleefden het om het verhaal te vertellen. Masada werd in de 2e eeuw na Christus kort weer door de joden bezet en was in de 5e tot 6e eeuw de plaats van een Byzantijnse kerk. Daarna werd het verlaten tot de 20e eeuw, behalve voor een korte pauze tijdens de kruistochten; de Arabieren noemden de berg Al-Sabba ("de vervloekte").
Een algemeen overzicht van de ruïnes werd gemaakt door Israëlische archeologen in 1955–56, en de hele bergtop werd opgegraven door Yigael Yadin in 1963–65, bijgestaan door duizenden vrijwilligers van over de hele wereld. Beschrijvingen van de joodse historicus Josephus, tot dan toe de enige gedetailleerde bron van de geschiedenis van Masada, bleken zeer nauwkeurig te zijn; de paleizen, pakhuizen, verdedigingswerken en Romeinse kampen en belegeringswerken werden allemaal onthuld en opgeruimd, evenals het kronkelende pad (het 'slangenpad') op de noordoostelijke zijde van de mesa. Een synagoge en een ritueel bad dat op Masada is ontdekt, zijn de eerste die tot nu toe in Palestina zijn gevonden. Een van de meest interessante ontdekkingen is een groep potscherven met daarop Hebreeuwse persoonlijke namen. Dit kunnen loten zijn van de laatste verdedigers om te bepalen wie als eerste moet sterven.
In de 20e eeuw werd Masada een symbool van Joods nationaal heldendom, en het is nu een van de populairste toeristische attracties van Israël. De moeilijke beklimming van de voetpaden wordt regelmatig uitgevoerd door Israëlische jeugdgroepen, terwijl een kabelbaan toeristen een minder rigoureuze toegangsroute biedt. Arkia, de binnenlandse luchtvaartmaatschappij van Israël, biedt regelmatige vluchten naar een klein vliegveld op de aangrenzende vlakte van de Dode Zee.
