Max Ophüls, oorspronkelijke naam Max Oppenheimer, (geboren op 6 mei 1902, Saarbrücken, Duitsland - overleden op 26 maart 1957, Hamburg, West-Duitsland), Duitse filmregisseur wiens beheersing van vloeiende camerabewegingen zijn films een karakteristieke lyrische stroom gaf. Hij was een van de eerste echte internationale regisseurs, gevoelig voor nationale verschillen en voor de menselijke kwaliteiten die al zijn personages gemeen hebben.
Quiz
Klaar voor actie!
Wie speelde James T. Kirk in de film Star Trek uit 2009?
Ophüls was acteur, regisseur en producer in Duitsland en Oostenrijk van 1921 tot 1930. Hij was een veteraan van ongeveer 200 toneelstukken tegen de tijd dat hij in 1929 in films begon te werken. Zijn eerste belangrijke films waren Die verkaufte Braut (1932; Bartered Bride), beschouwd als een van de beste verfilmingen van een opera, en Liebelei (1932; "Love Affair"), een bitterzoet liefdesverhaal in Wenen. Beide films bevatten verschillende kenmerkende elementen van Ophüls: weelderige decors voorzien van sierlijke en glinsterende decors, uitgebreide camerabewegingen, een sterke vrouwelijke hoofdrolspeler, het gebruik van muzikale motieven en mise-en-scènes die op een unieke parallelle manier zijn gecomponeerd. Nadat Leibelei, Ophüls, op de hoogte van de groeiende invloed van de nazi's, Duitsland verliet en tot 1940 populaire maar onuitgesproken films regisseerde in Frankrijk, Rusland, Italië en Nederland. Hij werd Frans staatsburger in 1938 en verhuisde in 1940 naar de Verenigde Staten. na opnieuw de nazi's te ontvluchten.
Ophüls kon enkele jaren geen werk vinden in Amerika totdat regisseur Preston Sturges, die het werk van Ophüls bewonderde, hem aanbeveelde om de productie van Howard Hughes Vendetta (gefilmd in 1946, uitgebracht in 1949), die een reeks regisseurs had ondergaan, af te maken. Op basis van deze prestatie kreeg Ophüls regieopdrachten voor vier extra Amerikaanse films: The Exile (1947), Letter from an Unknown Woman (1948), Caught (1949) en The Reckless Moment (1949). Deze films vertegenwoordigden het sterkste oeuvre dat hij tot nu toe had geproduceerd, en ze gebruikten opnieuw zijn slimme camerawerk en feministische thema's. Ophüls bewonderde de efficiëntie en het vakmanschap van het Hollywood-studiosysteem enorm, maar hij keerde in 1949 terug naar Frankrijk toen hij de onmiddellijke ondergang van dat systeem voelde.
In Frankrijk beëindigde Ophüls zijn carrière met de vier films die als zijn meesterwerken werden beschouwd: La Ronde (1950; Roundabout), Le Plasir (1952; House of Pleasure), Madame de
(1953; The Earrings of Madame De) en Lola Montès (1955; The Sins of Lola Montes). Ondanks een zwakke uitvoering van Martine Carol in de titelrol en ondanks het feit dat een zwaar bewerkte versie van de film de meest voorkomende is, noemen veel critici Lola Montès als een van de beste films aller tijden. Het grotendeels fictieve verslag van de 19e-eeuwse koninklijke minnaar die later werd gereduceerd tot het werken in een circus, de film toont de grootste weergave van Ophüls 'opzichtig weelderige camerawerk - gemarkeerd door een verbazingwekkende 360 graden pan rond het centrale personage - evenals de voorlaatste 'Ophülsiaanse vrouw', door criticus Andrew Sarris beschreven als iemand die 'alleen door een opperste wilsdaad zegeviert over de werkelijkheid'.
Ophüls werd grotendeels afgewezen tijdens zijn tijd als technisch flitsende auteur en onderging vanaf het begin van de jaren zeventig een kritische kritische evaluatie. Vóór de komst van het feminisme werden de thematische zorgen van Ophüls als triviaal beschouwd in de door mannen gedomineerde wereld van filmwetenschap. Sindsdien worden zijn films niet alleen profetisch maar ook door en door hedendaags gezien. Zijn camerawerk en weelderige decor, ooit bespot als lege oefeningen in overvloed, werden door revisionistische critici beschouwd als nauw verweven met de gemoedstoestand van de centrale personages. Zijn reputatie blijft groeien en hij wordt beschouwd als een van de meesters van de 20e-eeuwse cinema.
