P brief

P, zestiende letter van het alfabet. Gedurende zijn bekende geschiedenis vertegenwoordigde het de stemloze labiale stop. Het komt overeen met de Semitische pe, misschien afkomstig van een eerder teken voor 'mond'. De Grieken noemden dit formulier pi (Π).

Een ronde vorm deed zich voor in de vroege Griekse inscripties van het eiland Thera. In de cursieve alfabetten varieerde de vorm vreemd. De standaard ronde vorm in het Latijnse alfabet is duidelijk ontleend aan het Etruskische, maar het koloniale Latijnse alfabet uit de 3e eeuw voor Christus vertoont ook een hoekige vorm die lijkt op de Chalcidus. Het Umbrische alfabet had een tweetaktvorm die herinnerde aan het oude Semitische, en Faliscan had een ronde vorm die leek op een moderne P die van rechts naar links werd omgedraaid. Oscan verlengde de tweede kleine verticale slag in de Umbrische vorm en het resultaat was vergelijkbaar met het Griekse Π.

De minuscule letter lijkt op de majuscule, het belangrijkste verschil is dat de lus naar het niveau van de schrijfregel wordt gebracht en de verticale lijn onder de lijn wordt verlengd. De Engelse initiaal p is licht opgezogen - dat wil zeggen, gaat gepaard met een lichte ademhaling - in tegenstelling tot bijvoorbeeld de niet-opgezogen p van het Frans. In het Engels, zoals in het Frans en het Duits, wordt de letter gebruikt in combinatie met h in woorden van Griekse oorsprong om de stemloze labiodentale spirant aan te duiden, met andere woorden uitgedrukt door de letter f - bijv. Filosofie, fonetiek en grafisch. De initiële p zwijgt in de combinaties ps en pt in Grieks-afgeleide woorden als psychologie en pterodactyl.