Pierre Bonnard Franse kunstenaar

Pierre Bonnard, (geboren op 3 oktober 1867, Fontenay-aux-Roses, Frankrijk - stierf op 23 januari 1947, Le Cannet), Franse schilder en graficus, lid van de kunstenaarsgroep genaamd de Nabis en daarna een leider van de Intimisten; hij wordt algemeen beschouwd als een van de grootste coloristen van de moderne kunst. Zijn karakteristieke, intieme, zonovergoten huisinterieurs en stillevens omvatten The Dining Room (1913) en Bowl of Fruit (c.1933).

Quiz

Dit of dat? Schilder versus architect

Jacques-Francois Blondel

Na het behalen van zijn baccalaureaat, waarin hij zich onderscheidde in klassiekers, studeerde Bonnard op aandringen van zijn vader rechten en in 1888 werkte hij korte tijd in een regeringskantoor. Ondertussen woonde hij de École des Beaux-Arts bij, maar omdat hij de Prix de Rome (een prijs om te studeren aan de Franse Academie in Rome) niet won, stapte hij over naar de Académie Julian, waar hij in contact kwam met enkele van de belangrijke figuren van de nieuwe artistieke generatie - Maurice Denis, Ker-Xavier Roussel, Paul Sérusier, Édouard Vuillard en Félix Vallotton. In 1890, na een jaar militaire dienst, deelde hij een studio in Montmartre met Denis en Vuillard. Later werden ze vergezeld door de theatrale producent Aurélien Lugné-Poë, met wie Bonnard samenwerkte aan producties voor het Théâtre de l'Oeuvre in Parijs. Op dit moment raakte hij beïnvloed door Japanse prenten, die eerder de impressionisten hadden aangetrokken.

Tijdens de jaren 1890 werd Bonnard een van de leidende leden van de Nabis, een groep kunstenaars die gespecialiseerd was in het schilderen van intieme huiselijke taferelen en decoratieve kromlijnige composities die lijken op die van schilders van de hedendaagse Art Nouveau-beweging. Bonnard's foto's van charmante interieurs verlicht door olielampen, naakten op wulpse bedden en Montmartre-scènes maakten hem een ​​recorder van de Franse Belle Époque. Het was typerend voor zijn humor en smaak voor het stadsleven in die tijd dat hij Petites scènes familières en Petit solfège illustré (1893) illustreerde, geschreven door zijn zwager Claude Terrasse, en de lithografiereeks Quelques aspecten de la vie de uitvoerde. Paris ("Aspects of Paris Life"), dat in 1899 werd uitgegeven door kunsthandelaar Ambroise Vollard. Hij leverde ook illustraties bij aan de beroemde avant-garde-recensie La Revue blanche. Een nieuwe fase in boekillustratie werd ingeluid met Bonnards versiering van de pagina's in Paul Verlaine's boek met symbolistische poëzie, Parallèlement, uitgegeven door Vollard in 1900. Hij ondernam de illustratie van andere boeken in de jaren 1900.

Het vermogen van Bonnard als grootschalige decorateur wordt soms over het hoofd gezien, gezien zijn stillere, binnenlandse schilderijen in de intimistische stijl. Maar omstreeks 1906 schilderde hij Pleasure, Study, Play, and the Voyage, een reeks van vier decoraties gemaakt om op wandtapijten te lijken, voor de salon van Misia Natanson, de vrouw van een van de redacteuren van La Revue blanche. Deze foto's laten zien dat hij een erfgenaam was van de Franse grote traditie van picturale vormgeving die kan worden herleid tot Charles Le Brun, de directeur van alle artistieke activiteiten onder Louis XIV, en François Boucher, de meest modieuze schilder in het midden van de 18e eeuw.

Rond 1908 was Bonnards Intimistische periode afgelopen. Een schilderij als Nude Against the Light (1908) werd niet alleen op grotere schaal geschilderd, maar ook met bredere en meer coloristische effecten. Vanwege zijn toenemende belangstelling voor landschapsschilderkunst was hij begonnen met het schilderen van scènes in Noord-Frankrijk. In 1910 ontdekte hij Zuid-Frankrijk en werd hij de magische schilder van deze regio. De Middellandse Zee werd door veel van de periode beschouwd als een bron van Franse beschaving. Bonnard wilde graag de verbindingen tussen zijn kunst en het klassieke Franse erfgoed benadrukken. Dit was duidelijk in de houding van sommige van zijn figuren, die teruggrijpen op oude Hellenistische sculpturen. Hij was ook gecharmeerd van de kleurtraditie van de 16e-eeuwse Venetiaanse school. De ontvoering van Europa (1919) bevindt zich bijvoorbeeld in een directe afstammingslijn van het werk van Titiaan.

De onderwerpen van Bonnards foto's zijn eenvoudig, maar de manier waarop hij bekende thema's als een met fruit beladen tafel of een zonovergoten landschap weergeeft, laat zien dat hij een van de meest subtiele meesters van zijn tijd was; hij was vooral gefascineerd door perspectieftricks, zoals de postimpressionistische schilder Paul Cézanne was geweest. In The Dining Room (1913) bijvoorbeeld, gebruikte hij verschillende niveaus van perspectief en varieerde hij de overgangen van toon, van warm tot koel.

Rond 1915 realiseerde Bonnard zich dat hij de neiging had vorm voor kleur op te offeren, dus vanaf dat moment tot eind jaren twintig schilderde hij naakten die een nieuwe zorg voor structuur weerspiegelden zonder hun sterke kleurwaarden te verliezen. In de jaren twintig maakte hij een serie schilderijen met een van zijn beroemdste thema's: naakt in bad. Vanaf het einde van de jaren twintig was het onderwerp van zijn foto's nauwelijks gevarieerd: stillevens, zelfportretten zoeken, zeegezichten in Saint-Tropez aan de Rivièra en uitzicht op zijn tuin in Le Cannet, in de buurt van Cannes, waar hij was verhuisd in 1925 na het trouwen met zijn model en metgezel van 30 jaar, Maria Boursin. Dit zijn schilderijen intens van kleur.

De chronologische volgorde van de schilderijen van Bonnard is moeilijk vast te stellen, want hij maakte schetsen in potlood of kleur en gebruikte die vervolgens als basis voor verschillende afbeeldingen waaraan hij tegelijkertijd zou werken. Wanneer hij in de studio werkte, vertrouwde hij op zijn herinnering aan het onderwerp en retoucheerde hij constant het oppervlak, waarbij hij een mozaïek van kleuren opbouwde. Het is daarom onmogelijk om voor veel van zijn werken meer dan geschatte data te geven. In 1944 illustreerde Bonnard een groep vroege brieven, die in facsimile werden gepubliceerd onder de toepasselijke titel Correspondances. Vormen et couleurs.