Romaanse en gotische bouwkunst (Mei 2024)
Romaanse architectuur, in Europa gangbare bouwstijl van rond het midden van de 11e eeuw tot de komst van de gotische architectuur. Een samensmelting van Romeinse, Karolingische en Ottoniaanse, Byzantijnse en lokale Germaanse tradities, het was een product van de grote expansie van het kloosterleven in de 10e-11e eeuw. Er waren grotere kerken nodig om de vele monniken en priesters te huisvesten, evenals de pelgrims die de relieken van de heiligen kwamen bekijken. Met het oog op brandwerendheid begon metselwerkgewelven de houtconstructie te vervangen.
Romaanse kunst
Romaanse architectuur ontstond rond 1000 en duurde tot ongeveer 1150, tegen die tijd was het uitgegroeid tot gotisch. Het romaanse
Romaanse kerken hebben typisch halfronde bogen voor ramen, deuren en arcades; gewelven van loop of lies om het dak van het schip te ondersteunen enorme pieren en muren, met weinig ramen, om de naar buiten stuwende krachten van de gewelven te bedekken; zijbeuken met galerijen erboven; een grote toren over de kruising van schip en dwarsschip; en kleinere torens aan de westkant van de kerk. Franse kerken breidden gewoonlijk uit op het vroegchristelijke basiliekplan, met stralende kapellen om meer priesters te huisvesten, ambulatories rond de apsis van het heiligdom voor het bezoeken van pelgrims en grote dwarsbeuken tussen het heiligdom en het schip.
