Roemenië

Roemenië, het land van Zuidoost-Europa. De nationale hoofdstad is Boekarest. Roemenië werd in 1944 bezet door Sovjettroepen en werd een satelliet van de Unie van Socialistische Sovjetrepublieken (USSR) in 1948. Het land stond van 1948 tot 1989 onder communistisch bewind, toen het regime van de Roemeense leider Nicolae Ceaușescu werd omvergeworpen. In 1990 werden vrije verkiezingen gehouden. In 2004 werd het land lid van de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO) en in 2007 werd het lid van de Europese Unie (EU).

Het Roemeense landschap is ongeveer een derde bergachtig en een derde bebost, de rest bestaat uit heuvels en vlaktes. Het klimaat is gematigd en wordt gekenmerkt door vier verschillende seizoenen. Roemenië beschikt over een aanzienlijke rijkdom aan natuurlijke hulpbronnen: vruchtbare landbouwgrond; weilanden voor vee; bossen met harde en zachte bossen; aardoliereserves; metalen, waaronder goud en zilver in het Apuseni-gebergte; talrijke rivieren die voor waterkracht zorgen; en een kustlijn aan de Zwarte Zee waar zowel havens als resorts liggen.

Het Roemeense volk ontleent veel van hun etnische en culturele karakter aan Romeinse invloed, maar deze oude identiteit is voortdurend hervormd door de positie van Roemenië op grote continentale migratieroutes. Roemenen beschouwen zichzelf als afstammelingen van de oude Romeinen die in 105 ce Zuid-Transsylvanië onder keizer Trajanus veroverden en van de Daciërs die in de bergen ten noorden van de Donauvlakte en in het Transsylvaanse stroomgebied woonden. Tegen de tijd van de Romeinse terugtrekking onder keizer Aurelianus in 271 waren de Romeinse kolonisten en de Daciërs met elkaar getrouwd, wat resulteerde in een nieuwe natie. Zowel de Latijnse wortels van de Roemeense taal als het Oosters-orthodoxe geloof waar de meeste Roemenen zich aan houden, kwamen voort uit de mix van deze twee culturen.

Vanaf de komst van de Hunnen in de 5e eeuw tot de opkomst van de vorstendommen Walachia en Moldavië in de 14e eeuw verdween het Roemeense volk vrijwel uit de geschreven geschiedenis. Gedurende deze tijd werd Roemenië binnengevallen door grote volksmigraties en krijgers te paard die over de Donauvlakte reisden. Er wordt aangenomen dat de Roemenen, ondanks het onophoudelijke geweld, gedwongen werden te verhuizen en veiligheid te vinden in de Karpaten. Zoals militair opperhoofd Helmuth von Moltke opmerkte: "Het verzet, dat bijna altijd nutteloos bleek te zijn, kon geen andere manier van verdediging bedenken dan vluchten."

De volgende 600 jaar dienden de Roemeense landen als strijdtoneel voor de tegenstrijdige ambities van hun buren. De Roemenen waren niet in staat de imperiale druk eerst van de Byzantijnen en vervolgens van de Ottomaanse Turken in het zuiden in Constantinopel (nu Istanbul) of later van het Habsburgse rijk in het westen en van Rusland in het oosten te weerstaan.

In 1859 werden de vorstendommen van Walachije en Moldavië verenigd en in 1877 riepen ze hun onafhankelijkheid van het Ottomaanse rijk uit tot het moderne Roemenië. Dit ging gepaard met een conversie van het Cyrillische alfabet naar het Latijn en met een uittocht van studenten die hoger onderwijs zochten in West-Europa, vooral Frankrijk.

Ondanks de late start als Europese natiestaat, produceerde Roemenië in de 20e eeuw verschillende wereldberoemde intellectuelen, waaronder componist Georges Enesco, toneelschrijver Eugène Ionesco, filosoof Emil Cioran, godsdiensthistoricus Mircea Eliade en Nobelprijswinnaar George E. Palade. Aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog beschreef journaliste Rosa Goldschmidt Waldeck (gravin Waldeck) haar sterkste indruk van de Roemenen:

Tweeduizend jaar van zware buitenlandse meesters, barbaarse invasies, roofzuchtige veroveringen, slechte prinsen, cholera en aardbevingen hebben de Roemenen een geweldig gevoel gegeven van de tijdelijke en voorbijgaande kwaliteit van alles. Ervaring met overleven heeft hen geleerd dat elke val kan leiden tot onvoorziene kansen en dat ze op de een of andere manier altijd weer op de been komen.