Santiago Carrillo, voluit Santiago Carrillo Solares, (geboren 18 januari 1915, Gijón, Spanje - overleden 18 september 2012, Madrid), secretaris-generaal van de Communistische Partij van Spanje van 1960 tot 1982. Hij kreeg veel publiciteit uit zijn boek Eurocomunismo y estado (1977; Eurocommunism and the State), dat de vrijheid en onafhankelijkheid van nationale communistische partijen omarmde.
Carrillo werd geboren in Asturië en zijn vader was Wenceslao Carrillo, een leider van de Spaanse Socialistische Arbeiderspartij. Zijn politieke betrokkenheid begon door zijn lidmaatschap van de socialistische jeugd (Spaans: Juventadas Socialistas). Gefrustreerd door het reformisme van de socialisten en na een bezoek aan Moskou, trad Carrillo in november 1936 toe tot de Spaanse Communistische Partij. Hij had de leiding over de openbare orde in Madrid, en sommigen hielden hem verantwoordelijk voor de massamoord op gevangenen in Paracuellos de Jarama en Torrejón de Ardoz in November van dat jaar. Na de Spaanse Burgeroorlog ging hij naar Amerika en bracht later vele jaren door in Parijs. Hij nam in juli 1974 deel aan de oprichting van de Junta Democrática Española, die de oppositie gedeeltelijk verenigde met het regime van Francisco Franco, en in maart 1977 hielp hij bij het oprichten van de Coordinación Democrática, waarin de oppositiepartijen en de regionale autonomiebewegingen van Spanje waren geïntegreerd.
Na de legalisatie in 1977 behield de Spaanse Communistische Partij een laag profiel en behaalde ze stemmen en parlementaire zetels. Carrillo werkte mee aan de opstelling van de nieuwe Spaanse grondwet en steunde de regering in haar pogingen om de economische moeilijkheden van Spanje het hoofd te bieden en haar inspanningen om het terrorisme te bestrijden, met name door ETA, de Baskische separatistische organisatie. Hij gaf er de voorkeur aan te werken voor "een veelheid aan politieke partijen en voor democratische afwisseling tussen de meerderheid en de minderheid", en hij steunde de Baskische en Catalaanse secties van de Communistische Partij in hun verlangen om een onafhankelijk standpunt in te nemen op basis van de behoeften van hun eigen regio's. Vanwege onenigheid binnen de partij over zijn leiderschap, nam Carrillo in 1982 ontslag als secretaris-generaal van de Spaanse Communistische Partij en richtte later zijn eigen partij op, die weinig electoraal succes had.
