Over de waterlelie Nymphaea Victoria Amazonica als plant en hoe ze werkt als bloesemremedie. (Mei 2024)
Waterlelie, (familie Nymphaeaceae), elk van 58 soorten in 6 geslachten van zoetwaterplanten afkomstig uit de gematigde en tropische delen van de wereld. De meeste soorten waterlelies hebben ronde, verschillend gekerfde, wasachtige bladeren op lange stengels die veel luchtruimten bevatten en drijven in stille zoetwaterhabitats. De stengels komen voort uit dikke, vlezige, kruipende onderwaterstelen die begraven liggen in de modder. De opzichtige, geurige, solitaire bloemen worden op of boven het wateroppervlak gedragen op lange stelen die aan de ondergrondse stelen zijn bevestigd. Elke cuplike bloem heeft een spiraalvormige opstelling van de talrijke bloembladen.
De bloemen van de meeste soorten hebben veel meeldraden (mannelijke voortplantingsstructuren). Sommige bloemen gaan alleen 's ochtends of' s avonds open om insectenbestuivers aan te trekken. De vrucht is meestal nootachtig of besachtig. Sommige vruchten rijpen onder water totdat ze scheuren of vergaan en de zaden dan wegdrijven of zinken. Sommige waterlelies hebben ook ondergedompelde bladeren. Alle leden van de familie zijn meerjarig, behalve het geslacht Euryale, een jaarlijkse of kortlevende vaste plant die alleen in Azië voorkomt.
Het geslacht Nymphaea vormt de eigenlijke waterlelies, of waternimfen, met 46 soorten. De gewone Noord-Amerikaanse witte waterlelie of vijverlelie is Nymphaea odorata. De Europese witte waterlelie is N. alba. Beide soorten hebben roodachtige bladeren bij jonge en grote geurende bloemen. De bladmessen van N. alba hebben een diepe, smalle inkeping. Andere soorten Nymphaea hebben roze, gele, rode of blauwe bloemen; vele soorten zijn van hybride oorsprong. De lotus van de oude Egyptische kunst was meestal de blauwe lotus (N. caerulea). De Egyptische lotus, N. lotus, heeft getande bladeren en lange stengels die boven het wateroppervlak uitsteken om witte bloemen te ondersteunen die 's nachts bloeien en tot de middag open blijven.
The genus Nuphar, with about 10 species distributed throughout the Northern Hemisphere, includes the common yellow water lily, cow lily, or spatterdock (Nuphar advena) of eastern North America. The yellow water lily has submerged leaves that are thin and translucent and leathery floating leaves.
The largest water lilies are those of the tropical South American genus Victoria, comprising two species of giant water lilies. The leaf margins of both the Amazon, or royal, water lily (V. amazonica, formerly V. regia) and the Santa Cruz water lily (V. cruziana) have upturned edges, giving each thickly veined leaf the appearance of a large, shallow pan 60 to 180 cm (about 2 to 6 feet) across and accounting for its common name, water platter. The fragrant flowers of Victoria have 50 or more petals and are 18 to 46 cm (about 7 to 18 inches) wide. They open white toward evening and shade to pink or reddish two days later before they wither, to be replaced by a large berrylike fruit.
Water lilies provide food for fish and wildlife but sometimes cause drainage problems because of their rapid growth. Many varieties have been developed for ornamental use in garden pools and conservatories. Two aquatic families related to the water lilies are the water shields and the fanworts, making up the family Cabombaceae. Nymphaeaceae and Cabombaceae are members of the water lily order, Nymphaeales.
